Merhaba,
Eşimle 6 yıldır evliyiz. 8 ay önce bebeğimiz oldu. Bebekten önce de bazı problemlerimiz vardı ama hallederdik ya da ben daha güçlüydüm katlanırdım. Güzel bir hamilelik geçirdim sorunlarımız o 9 aylık sürede rafa kalktı. Doğumdan sonra eskisinden daha güçlü geri döndü bebeğimizin eve geldiği ikinci gün başladı. “ Off puff” “ çok yoruluyorum” “gece uyanmak çok zor” vs. Neyse dedim alışma süreci zamana ihtiyacı var. Hatta o sürede ailemin yanındaydım onlar bile fark ettiler durumu. Gece emziren sensin, altını alan, üstünü giydiren eşin neden söyleniyor diye.
Şimdilerde kavgalarımız çok şiddetlendi. Tek bir sebebi yok kavgalarımızın. Her gün ayrı bir neden. Her şeye söyleniyor her şeye. İşe giderken yoruluyorum diye söyleniyor( Ben de çalışıyorum). Paramız yok diye söyleniyor( evimiz ve arabamız var.) Arabamız eski diye söyleniyor. Tatile gidemedik diye söyleniyor. Bebekle dışarı çıkmak zor diye söyleniyor. Bir taraftan evin sorumluluğu bir taraftan bebeğimin bakımı bir taraftan kocamın çenesi artık çok yoruldum.
Artık kavgaların şekli değil de gidişatı beni üzmeye başladı. Hakaret, küfür itişme şeklinde oluyor. Mesela çocuğu yatağın üstüne bırakıp gidiyor. “Koyma oraya düşecekti az daha diyorum.” Sen yalancısın düşeceği falan yok diyor. O öyle bana “yalancı, edepsiz, terbiyesiz” gibi laflar söyleyince ben de kendimi tutamıyorum. Ben de saydırıyorum. Artık oğlum korkmaya başladı maalesef kavgalarımızı anlıyor ve tedirgin oluyor. Birkaç kere sesimizi yükselttiğimizde ağladı. Çok üzüldüm.
Bugün yine kavga ettik. Ben yemek yaparken. Çocuğun eline makas vermiş oynasın diye. Kızınca da ben yanındayım diyor. Kavga şiddetleninca bana gerizekalı dedi. Bende onu ittim, o da kolumu sıktı kolum mosmor. Boşanmak istiyorum dediğimde saçmalama her evlilikte böyle şeyler olur ne boşanması diyor.
Maddi olarak çocuğuma bakacak gücüm var. Devlet memuruyum tek düşündüğüm çocuğum. Boşanmak istiyorum ama çocuğuma kıyamıyorum. Baba figürü olmadan büyümek onun işin travma olur mu? Bu şekilde de itiş kakışın içinde kalmasını istemiyorum. Ya da her şeye susup çocuğum için eyvallah mı demeliyim. Mantıklı ve makul fikirlerinize ihtiyacım var. Teşekkürler.
Eşimle 6 yıldır evliyiz. 8 ay önce bebeğimiz oldu. Bebekten önce de bazı problemlerimiz vardı ama hallederdik ya da ben daha güçlüydüm katlanırdım. Güzel bir hamilelik geçirdim sorunlarımız o 9 aylık sürede rafa kalktı. Doğumdan sonra eskisinden daha güçlü geri döndü bebeğimizin eve geldiği ikinci gün başladı. “ Off puff” “ çok yoruluyorum” “gece uyanmak çok zor” vs. Neyse dedim alışma süreci zamana ihtiyacı var. Hatta o sürede ailemin yanındaydım onlar bile fark ettiler durumu. Gece emziren sensin, altını alan, üstünü giydiren eşin neden söyleniyor diye.
Şimdilerde kavgalarımız çok şiddetlendi. Tek bir sebebi yok kavgalarımızın. Her gün ayrı bir neden. Her şeye söyleniyor her şeye. İşe giderken yoruluyorum diye söyleniyor( Ben de çalışıyorum). Paramız yok diye söyleniyor( evimiz ve arabamız var.) Arabamız eski diye söyleniyor. Tatile gidemedik diye söyleniyor. Bebekle dışarı çıkmak zor diye söyleniyor. Bir taraftan evin sorumluluğu bir taraftan bebeğimin bakımı bir taraftan kocamın çenesi artık çok yoruldum.
Artık kavgaların şekli değil de gidişatı beni üzmeye başladı. Hakaret, küfür itişme şeklinde oluyor. Mesela çocuğu yatağın üstüne bırakıp gidiyor. “Koyma oraya düşecekti az daha diyorum.” Sen yalancısın düşeceği falan yok diyor. O öyle bana “yalancı, edepsiz, terbiyesiz” gibi laflar söyleyince ben de kendimi tutamıyorum. Ben de saydırıyorum. Artık oğlum korkmaya başladı maalesef kavgalarımızı anlıyor ve tedirgin oluyor. Birkaç kere sesimizi yükselttiğimizde ağladı. Çok üzüldüm.
Bugün yine kavga ettik. Ben yemek yaparken. Çocuğun eline makas vermiş oynasın diye. Kızınca da ben yanındayım diyor. Kavga şiddetleninca bana gerizekalı dedi. Bende onu ittim, o da kolumu sıktı kolum mosmor. Boşanmak istiyorum dediğimde saçmalama her evlilikte böyle şeyler olur ne boşanması diyor.
Maddi olarak çocuğuma bakacak gücüm var. Devlet memuruyum tek düşündüğüm çocuğum. Boşanmak istiyorum ama çocuğuma kıyamıyorum. Baba figürü olmadan büyümek onun işin travma olur mu? Bu şekilde de itiş kakışın içinde kalmasını istemiyorum. Ya da her şeye susup çocuğum için eyvallah mı demeliyim. Mantıklı ve makul fikirlerinize ihtiyacım var. Teşekkürler.