- 4 Ocak 2013
- 550
- 305
- 333
Merhaba arkadaşlar
Uzun zamandır, eşiminde sürekli bana hatırlatması ile ara ara kıldığım namazlarımı artık aksatmadan kılıyorum. Namazın bana inanılmaz bir huzur verdiğini devamlı kıldıkça anlamaya başladım ve şuan kılmadığım günlere üzülüyorum.
Namazla birlikte Allah'a kendimi daha da yakın hissetmeye başladım ve bu sebeple de emirlerine elimden geldiğince uymam gerektiğini düşünmeye başladım. Ancak son zamanlarda hep bazı şeyleri eksik yaptığımı düşünmeye başladım. Hep kendimi yenilemeye, eşime, çevreme veya herhangi birine karşı yaptığım ufakta olsa hatalarımı düzeltmeye çalışıyorum. Birde kapalı biri olmadığım için vicdan azabı çekiyorum. İçimde bir sızı var sanki, boğazıma yumruk gibi oturuyor, bu vicdan azabı beni üzüyor. Kapanmayı çok istiyorum ama sanki son bir adım daha atmam gerekiyor sanki, bir desteğe, birilerinin o adımı atmama yardımcı olması gerekiyor sanki. Kimseye bahsetmedim bundan, çünkü bu çocuk oyuncağı değil diye düşünüyorum, istersen kapanırsın. Nerden nasıl başlayacağımı bilmiyorum.
Kesinlikle çevremden alacağım tepkiler beni düşündürmüyor, zaten 27 yaşındayım Allah tan başka kimseye hesap verilmeyeceğinin çok farkındayım. Bazende diyorum ki önce iman olarak kendimi gerçekten güçlü hissettiğimde kendiliğinden hiç düşünmeden kapanmak isteyeceğim bir gün gelecektir belkide? Belkide o kadar güçlü bir imanım olmadığı için midir bu kadar düşünmem?
Kapanmak için kapanmak değil beni niyetim, kalbimde hissetmek istiyorum gerçekten kapanmak istediğimi ve bunu uygulamak istiyorum.
Sizler ilk kapandığınızda nasıl başladınız? Neler hissettiniz? Paylaşır mısınız?
Bu arada sadece başım açık. Kıyafet olarak açık giymiyorum. Evlendikten sonra eşimde açık giymemi istemedi zaten ama baş örtüsü konusunda hiç bir zaman birşey söylemedi, onu sen bilirsin senin kararın dedi.
Uzun zamandır, eşiminde sürekli bana hatırlatması ile ara ara kıldığım namazlarımı artık aksatmadan kılıyorum. Namazın bana inanılmaz bir huzur verdiğini devamlı kıldıkça anlamaya başladım ve şuan kılmadığım günlere üzülüyorum.
Namazla birlikte Allah'a kendimi daha da yakın hissetmeye başladım ve bu sebeple de emirlerine elimden geldiğince uymam gerektiğini düşünmeye başladım. Ancak son zamanlarda hep bazı şeyleri eksik yaptığımı düşünmeye başladım. Hep kendimi yenilemeye, eşime, çevreme veya herhangi birine karşı yaptığım ufakta olsa hatalarımı düzeltmeye çalışıyorum. Birde kapalı biri olmadığım için vicdan azabı çekiyorum. İçimde bir sızı var sanki, boğazıma yumruk gibi oturuyor, bu vicdan azabı beni üzüyor. Kapanmayı çok istiyorum ama sanki son bir adım daha atmam gerekiyor sanki, bir desteğe, birilerinin o adımı atmama yardımcı olması gerekiyor sanki. Kimseye bahsetmedim bundan, çünkü bu çocuk oyuncağı değil diye düşünüyorum, istersen kapanırsın. Nerden nasıl başlayacağımı bilmiyorum.
Kesinlikle çevremden alacağım tepkiler beni düşündürmüyor, zaten 27 yaşındayım Allah tan başka kimseye hesap verilmeyeceğinin çok farkındayım. Bazende diyorum ki önce iman olarak kendimi gerçekten güçlü hissettiğimde kendiliğinden hiç düşünmeden kapanmak isteyeceğim bir gün gelecektir belkide? Belkide o kadar güçlü bir imanım olmadığı için midir bu kadar düşünmem?
Kapanmak için kapanmak değil beni niyetim, kalbimde hissetmek istiyorum gerçekten kapanmak istediğimi ve bunu uygulamak istiyorum.
Sizler ilk kapandığınızda nasıl başladınız? Neler hissettiniz? Paylaşır mısınız?
Bu arada sadece başım açık. Kıyafet olarak açık giymiyorum. Evlendikten sonra eşimde açık giymemi istemedi zaten ama baş örtüsü konusunda hiç bir zaman birşey söylemedi, onu sen bilirsin senin kararın dedi.