2 yıllık bir birliktelik. Yanındayken dünyanın en mutlu kadınıydım.
Yanımda değilken ulaşılmayı istemezdi. 1. yılda evli olduğu, adının bile yalan olduğu ortaya çıktı. 1ay sonra boşandı.
Sabrettim. Zor zamanında bırakmak istemedim.Canıma kıyacak kadar çok sevdim, kurtardılar.
Kanmadım, inandım.Herşeyimi vekaletle eline verecek kadar inandım.
2. yılın sonunda bir kadın çıktı ortaya. 3 yıldır sevgilisiymiş. Bana ne dediyse O'na da demiş. ne vaad ettiyse bana O'na da.
İki kadın yıllarca giydirmiş, bakmış, faturalarını ödemiş, gezdirmiş,yedirmiş ,içirmişiz.
O kadının benden haberi varken ben kendimi tek zannettim hep.
Ve hala yaşadıklarıma inanamıyorum.
Nefret etmeyi çok istiyorum binlerce sebebim var ama edemiyorum.
Bana hep öğrettiği gibi ''Vardır adamın bir bildiği.'' diyor ve ağlıyor ağlıyorum.
Hiç tırnağınızla etiniz arasına iğne battı mı? 44 gündür bu acıyla yaşıyorum.
Değmez diyeceksiniz. Psikiyatr diyeceksiniz. Zaman diyeceksiniz...Hepsini denedim.
Ben bu yürek yarasıyşla yaşamayı beceremiyorum.