Merhaba arkadaşlar bu konu için çok derinden üzgünüm...
daha henüz 3 aylık evli bile değilim yani doldurmama 5 gün var ve ben evlendiğim günden beri hayatım cehenneme döndü.
8 yıl sevgililik dönemimiz oldu 8 yılın ardından evlendik. Ne gülebiliyorum ne sevinebiliyorum. Sadece kendimi suçluyorum.
Bu evlilik olmaması için başta ailem ve çevremdeki herkes, arkadaşlarım defalarca kez beni uyardı. Ben sadece sevgim dedim herkesi ezdim geçtim.
3 Aydır şiddetli tartışmalarımız oldu oluyor. 2. Ayımızda gecenin 3nde elindeki telefonu paramparça etmişti. Bana sürekli babanın evine git diyordu.
Babanın evine git cümlesi çok ağrıma gitmişti. Bir daha kullanırsan bu cümleyi ardıma bile bakmam demiştim söz vermişti ve tekrar tartışmamızda söyledi. Ailesini çağırdım yapamadığımı söyledim sürekli gitmemi istediğini söyledim. Oğullarına kızdılar. Bi şekilde kendini düzeltti zannettim.
Dün gece başka bir sebeb yüzüne refleksle boğazımı sıktı ve beni öldürmekle tehdit etti. 8 Yıl tanıdığım adam bunu bana yaptı. Şok oldum ağlamaktan gözlerim şişti. Aynanın karşısına geçip bunu sen kendine yaptın sen kıydın kendine diyerek hep suçladım kendimi.
Bakın lütfen beni suçlamayın. Sevdiğim kalbimden nefret ettim. Kendimden nefret ettim. Tek dostum kendimim derdim. Kendi hayatıma kendim sıktım. Gelinlik değilde kefen giyseymişim keşke. Oysa ben kendi kefenimi kendim dikmişim.
Aranızda acımasız olanlarınız olucak biliyorum ama lütfen beni kendi evladınız kardeşiniz olarak görün. Gitmek istiyorum gidemiyorum.