merhabalar, kendimi son zamanlarda çok yalnız hissettiğim için buraya içimi dökme kararı aldım. bir insan evliliğin içinde yalnız hisseder mi bilmiyorum ama ben bunu sonuna kadar yaşıyorum. eşimi severek ve çok zorlu yollardan geçerek evlendim, aramızda olan statü farkı ailemi hep endişelendirdi ve aile evimde yaşadığım rahat hayatın eşimin bana sunamayacağını hep dile getirdiler ve evlenmemem için hep konuştular benimle ama ben bu farklılığı hiç görmedim çünkü seviyordum ve bunların benim için zerre değeri yok. borçlarla düğünümüzü yaptık, kendi altınlarımı bile kendim aldım ailemin haberi yok :) hiçbir zaman bi talep de bulunmadım şu olsun bu olsun diye belki de hata yaptım. velhasıl evlendik ilk haftadan içime sinmeyen şeyler oldu. tatile gitmedik, tatilden kastım bi sahile gidip bi çay içmek bile beni mutlu edecekti oysa. hayatımda hiç yemek ve temizlik yapmadığım için çalışan bi kadın olarak kendimi bir anda bu hengamenin içinde buldum, eşim desen hiçbir şekilde yardım dahi etmiyor fakat dile getirdiğimde yardım ediyorum sana deyip geçiştiriyor. eşimin işinden dolayı hafta tatillerimiz denk gelmiyor akşamları görebiliyoruz birbirimizi. 3 aylık evli gibi değiliz, dışarı çıkıp el ele yürümek içinden gelip bana bi dal çiçek almışlığı gibi şeyleri asla yok. ona göre sevgi dili nasıl bilmiyorum ama ben her şeye çok duygusal yaklaşan biriyim, henüz böyleyken ileriyi göremiyorum. hata bende mi ben mi fazla duygusal yaklaşıyorum. bu süreçten geçen oldu mu aranızda