Ben konuşarak rahatlayan bir insanım. Hatta o yüzden genelde çevrem fazla negatif olduğumu düşünür. Aslında o kadar negatif değilim ama insanları çok seviyorum ve insanlar derdime derman olacak sanıyorum. Asla yalnız birşey yapamam mesela. Çok ozenirim kendi ile vakit geçirebilen insanlara. Kendi kendime yaptığım şeyler dizi,film izlemek , el ürünü şeyler yapmak falan gibi şeyler anca.
Neyse bir arkadaşım var. İyi kız gerçekten. Bana manevi olarak da zaman zaman maddi olarak da destek oldu. Bir zaman sonra benim durumum biraz daha iyi oldu. Sonra saçma birşeyden birden soğudu..ben bir konuda fikrimi beyan ettim. İkimiz de ev kredisi çekecektik. Faiz olayı için bir yorum yaptım. O finans bankalarından çektiği için gönlü rahattı. Bende normal banka ile finans bankası arasında fark görmediğimi benim için aynı olduğunu söyledim. Neyse öyledir değildir konu bankaydi aslında. Sonra hiç aramadı sormadı. Ben yine aradım ama bir süre sonra ben de bıraktım.
Ama biliyorum ki sebep bu değil. Bence bir kaç sebep vardı. Birincisi bazı insanlar sizin sadece kötü halinizde destek olmayı seviyor. Kıskanma olarak yorumlayamam bunu ama nasıl derler bu da bir sendrom gibi birşey işte. Artık ona ihtiyacınız kalmadığı için o noktada sinirleniyorlar bence. Bunu bazısı kötü gününü anlatıyor iyi gününü anlatmıyor olarak da yorumluyor ama bence bunun psikolojik yorumu o olabilir.
İkinci sebepse mesela ben de eşimle ilgili sorunlarımı çok anlatırım ve çok boşanmayı düşünürüm. Ama blöf değil yada lafta olan şeyler değil. Gerçek. Ama son noktada insan gerçekten cesaret edemeyebiliyor. Bu noktada da bu kk da yorumcular arasında da çok oluyor. O kadar akıl verdik gitti gene kendi bildigini yaptı siniri oluyor insanlarda. Yani aslında insanları hayatımızın çok içine sokarak ona bir yazar konumu veriyoruz. Sonra hikayenin sonunu yazmasına izin vermiyoruz. Onlar da ofkeleniyor. Ben bunu kendi yaşamımda çok gözlemliyorum. O yüzden artık daha çok dilimi tutmaya gayret ediyorum. Geçen yıl mesela bir ay ayrı yaşadım eşimden kimseye demedim. Artık sonuna gelmiştim dilekçeler verilmek üzereydi. O zaman döküldüm. Eşim de çok kararlıydı ama son dakika geldi ve çok kararlı bir şekilde evliliği devam ettirmek istediğini söyledi. Cok mantıklı vaatler ve mantıklı şeyler söyledi. İki çocuk var kayıtsız kalmadim. Yine su zamanlarda nerdeyse iki ay dilimi tuttum. Ama terapiye başlayacaktım bir noktada kararsız kaldım ve arkadaşıma danisirken bu mevzumu da söyledim.
Sonra yine başka bir durum oldu askıya aldım bu konumu.
Arkadaşlarımın böyle dusunmesini de normal karşılıyorum aslında. Benim de mesela ev alması konusunda sürekli destekledigim, ondan çok ona ev baktığım biri vardı. Sonunda kararsızlığı beni o kadar yormustu ki kızdan birden uzaklaştım. Ve sanki ev almıyor diye kızmış gibi oldum.. belki psikolojik olarak böyle düşünmüş de olabilirim bilmiyorum. Ben sadece kendim zaten iyi olmadığım için kendimi yoran herşeyden birden uzaklaştigim için ondan da uzaklaşmıştım.
Bence akışına bırakın.
Bir kaç sebep olabilir. Zamana bırakın. Biraz uzaklaşmak ikinize de iyi gelir. Gerçekten sizinse döner :)