Bebiş iyi, ilk gün pek uyanmadı beslenmek istemedi, dış dünyada hemen adapte olmakta zorlandı, ikinci gün artık kabullenise geçti, bundan sonraki hayatının burada geçeceğini idrak etmeye başladı, ışığı hiç sevmiyor, ışık yanikken asla gözlerini açmıyor, kapatıyoruz o zaman açmaya başlıyor. Sese karşı da aynı şekilde hassasiyeti var, gören de anne karnında hep çok sessiz ortamlarda bulundu sanir, halbuki son güne kadar okula gittim
dün geceden beri biraz daha bebek gibi davranmaya başladı, arada ağlıyor, aciktigini hissettiriyor. Zamanla daha da adapte olur diye düşünüyorum. Büyük oğlum görünce çok sevdi, kıskançlık olacaktır büyük olasılıkla, daha hamileyken sinyallerini veriyordu ama yine de yüzünü görünce değişik duygular yaşadığını anladım. Okşadı, sevdi, yanagina dokundu (hamileyken nefret dolu söylemleri vardı, yüzüne bakacağını sanmıyordum) ama yanılttı beni, annem kucağına vermek istedi, korkuyorum sakin kucağıma verme dedi, zarar görmesinden endişe etti yani. Son olarak ben kendim kalkıp yatabiliyorum. Arada yürümeye cikiyorum koridora, bebeği de kendim alıp koyabiliyorum ama annem yanımda olduğu için genelde o ilgileniyor bebekle şuan. Anne yüreği işte, ah desem başımda bitiyor, her şey ayağıma geliyor. Annemi gönderince asıl konusalim nasıl olduğumu
şuan keyfim yerinde kahvemi içiyorum. Eşim taburcu işlemlerini hallediyor, annem bebeği besliyor. Gerçeklere dönüş annem evine, eşim ise gittiginde olacak