Hayır nesnenin taş gibi olmasına tabiki imkan yok. Öyle bir talebimde yok. Yaşım 27 çocukluğuma ait bütün ayıcıklarımı ben de hala saklarım hepsi çok kıymetli çünkü. Demek istediğim şu yine yanında taşıyabileceği ve bağımsız uyku yaparken sarılabileceği bir oyuncağı olsun. Ama eski ayıcığı artık ayıcıklıktan çıktı gerçekten. O yüzden duygusal açıdan bakmadan bunun değişmesi gerektiğini düşünüyorum. Ama duygusal olarak yaklaşınca da üzülüyorum. O yüzden bunu çocuğu ile tecrübe etmiş birilerini arıyorum.. :)Geçiş nesnelerinin illa taş gibi olmasına gerek yok, benim de bir köpeciğim var yaşım 30'a 1 kaldı hala saklarım, hala görünce duygulanırım, onla uyumam ama taşındığımda yanımda getirdim mesela. Başka bir nesneye alıştırmanıza çok da gerek yok bence, alışabilir alışmayabilir de.
Uyumadan önce onu aradı ve bu beni inanılmaz üzdü. Çünkü o hep onun yanında ve şu an oğlum konuşamıyor ama onun adını söylüyorBen varımbebeğimin yok ama benim tam anlattığımız gibi bi hayat arkadaşı oyuncağım vardı.Paramparca olana kadar beraber yaşadık.Annem bi iki defa almaya calismisti.Ama ben üzüntüden perişan olunca geri verdi.Ben olsam eski ayicigini verirdim.Ne kadar yıpranmış olsa da onun hislerini anlayabiliyorum.Oglunuzun en iyi arkadaşı o ayıcık çünkü.