- 8 Ocak 2011
- 257
- 529
Gecen haftaya kadar burda doğum öykülerini okuyordum, sonunda banada nasip oldu kendi öykümü yazmaya :)
38+5 haftalık olmuştuk oğluşumla.
22 ocak cuma günü hastanede kontrolum vardı, catı muayenem yapıldı doktor henüz bebeğimin doğum kanalına girmediğini ve anca 1 parmak acıklık olduğunu soylemişti, haftaya cuma tekrar gelmemi istedi. Eşimle eve giderken cumartesi planlımızı yapiyorduk, gidilcek yerler ve bitmeyen alışveris listesinin son ufak tefek kalanlarını tamamlamayı. Eve vardık yemek iş güc derken yoğun bir günün sonunda kendimizi koltuğa attık gece saat 00:00 tv seyrediyorduk ve oğluşumuzun tekmelemerini izliyorduk, Keyfi yerinde oğlumuz gec gelcek demek diyip kahkaha eşliğinde. Sonra birden cıt diye bişey hissettim alt taraftan, eşime söyledim oda yerlenmişsindir dedi :) bidaha hissettim dedim yok bunu önden hissediyorum arkadan değil bu başka bişey dedim ama eşim pek oralı olmadı. Bi wc ye gidim dedim ayağa kalkar kalkmaz şaaakıırrr şakıırrr sular aktı baçaklarımdan aşağa, ama öyle böyle değil bi kova dolusu! Suyum geldii bebek geliyorr dedim eşim koltuğundan fırladı eli ayağına dolaşti kayınvalidem görümcem beraber kalıyoruz, ben tabı pamik oldum ne yapıcağımı şaşırdım hastaneye gitmem gerekiyormuydu yoksa evde sıcak suyamı girmem lazimdi, onca okuduğum kitaplar internetten ve doktorumdan aldığım bilgiler kuş oldu uçtu gitti beynimden. Herkez evde biyerlere koşturuyor biri bavulları arabanın bagagına yerleştiriyor diyeri bana temiz camaşırlar giydiriyor, ben ise halı ve koltuk battımı su biyere dokuldumu diye kayınvalideme soruyorum :)) öyle böyle sonunda cıktık evden eşimle son hızla hastane yolunu tuttuk 5 dakkada vardık saat 00:17 hemen odaya aldılar beni. Suyum geldi ama henüz 1 cm acıklığım vardı, Yavaş yavaş sancılarımda başlamıştı artık. Tabi ozamana kadar 2 3 camaşır kiyafet daha değiştirdim, suyum fena şekilde hala akıyordu. Aradan saatler saatler dakikalar gectii hala acılmam yoktu, 12 saat gecti hala ilerleme olmayınca doktorum sancılarımın acılmama yeterli gelmediğini ve suni sancı verileceğini söyledi
işte o sancıdan sonra artık beni zor bir sürec bekliyordu bunun farkındaydım. Sancı verildi ve ağrılar tavan yapmaya başladı artık dayanılmicak şekilde vuruyordu. Sicak banyo hazırladılar bana 1 saat içinde uzandım biraz iyi geldi, sonra ağrılar yine coğaldı pilates topu vardi onun üstüne oturuyorum odanın bir koşesinden diyer köşesine yuvarlanıyorum bağıra bağıra, bu arada cumartesi 24 oçak saat öğlen 12:00 oldu eşim uykusuzluktan zombi gibi olmuştu koltukta uymaya calışıyordu, her sancı vurduğunda bağırmamla sıcrıyordu bebekmi geliyor diye garibim :) ağrılarıma dayanamayınca epidural istedim, biraz olsun rahatladım sonunda derken oğlum doğum kanalına giriyordu artık ve bunun baskısını fena hissediyordum, allah dedim başladık yine, sancı gitti baskı geldı ortalığı deli gibi ayağa kaldırıyodum doğurtun beni artık yetti diye, elime bi düğme verdiler acıl durumda bastığımde gelicekler diye. Galiba onu icaat eden kişiye baya bi sövmüşlerdir o gün :) dakka başı basıyordum çünkü doğurtun beni artık diye, hemşireler asıstanlar doktorlar hepsini başıma topluyordum, ama sağolsunlar hepsi çok sabırla dayandılar bana. Aradan saatlar gecti saat oldu 19:00, ben artık ter içinde kaldım ağliyorum eşimede sövüyorum tabi bidaha sana çoçuk moçuk yok, kolaysa gel sen doğur, ohh baba olmak negüzel yan gel yat osman hop kucağa bebek, vs vs.. Tabi eşim dediklerime hep gülmüş :)) doktorum ben zile basmadan ilk defa kendiliğnden geldi oda şaşırdı bu duruma tabi, 5 dakkikada bi zaten benim zile basmamla yanımdaydı. Acılmama baktı, asistanı bikac kablolar bağladı bana, hemşireler bişeyleri hazırlıyor, dedim noluyor? Meyer 10cm olmuş benim acılmam, doğum artık başliyordu sonunda! Eşim heycanlandı, 7 sulaleye mesaj attı doğum başliyor diye, tabi bizim aile kapıda bekliyordu benim güzel haberlerimi almak icin. Bize ulaşamadıkları zaman hastaneyi ariyolardı, hemşireler telefonu getiriyordu bana sizinkiler merak icinde diye :) ve doğum başladı, doktorum nasıl nefes alıp vermemi ve ıkınmamı anlatiyordu, sancı vurdukca nefes al sonra var güçünle ıkın derken aradan 20 dakka geçti hala bi ilerleme yoktu, ter içinde kaldım, ben bunu beceremicem doğuramicam diyip duruyodum. Sezeryanla alın gitsin yapamicam ben bu işi diyip ağlıyordum, eşimin ve doktorumun yoğun desteği ile yinede devam ettim tabi mecbur başka care yok. Nefes al ıkın, nefes al ıkın derken doktorumun sesine kendime geldim, kafası cıktı sakınn durma ıkın ıkınabildiğin kadar dedi, tabi o arada eşiminde ağzi burnunda aşkım kafasını gördüm hadi az daha dayan göster gücünü diyordu. Bu son olmalıydı artık, bu ıkınmamla kurtulmam lazım dedim var gücümle ıkındım ve oğluşum dünyaya geldi çok şükür, hemen kucağıma verdiler kanlı ve beyaz sümsü bişeyler var üstünde, aslında pisti ama o anda bana okadar güzel ve temiz geldiki, kafasını ellerini öpüyordum, yüzüm cenem kana bulaşmişti sonradan resimlerde gördüm. Evet, 18 saatlık zorlu bir sürecten sonra sonunda kavuşmuştuk oğlumuza, dünyanın en mutlu insanlarıydık. Bütün acılarımı bir anda silip atmıştım bile aklımdan, çünkü bu ona değerdi! Şimdi oğluşum 10 günlük oldu yanımda mışıl mışıl uyuyor. İyiki doğurmuşum bunu ben ya :) şimdi olsa yine doğururdum bütün acıları tekrar yaşamaya değer bir melek bu canım oğlum 
38+5 haftalık olmuştuk oğluşumla.
22 ocak cuma günü hastanede kontrolum vardı, catı muayenem yapıldı doktor henüz bebeğimin doğum kanalına girmediğini ve anca 1 parmak acıklık olduğunu soylemişti, haftaya cuma tekrar gelmemi istedi. Eşimle eve giderken cumartesi planlımızı yapiyorduk, gidilcek yerler ve bitmeyen alışveris listesinin son ufak tefek kalanlarını tamamlamayı. Eve vardık yemek iş güc derken yoğun bir günün sonunda kendimizi koltuğa attık gece saat 00:00 tv seyrediyorduk ve oğluşumuzun tekmelemerini izliyorduk, Keyfi yerinde oğlumuz gec gelcek demek diyip kahkaha eşliğinde. Sonra birden cıt diye bişey hissettim alt taraftan, eşime söyledim oda yerlenmişsindir dedi :) bidaha hissettim dedim yok bunu önden hissediyorum arkadan değil bu başka bişey dedim ama eşim pek oralı olmadı. Bi wc ye gidim dedim ayağa kalkar kalkmaz şaaakıırrr şakıırrr sular aktı baçaklarımdan aşağa, ama öyle böyle değil bi kova dolusu! Suyum geldii bebek geliyorr dedim eşim koltuğundan fırladı eli ayağına dolaşti kayınvalidem görümcem beraber kalıyoruz, ben tabı pamik oldum ne yapıcağımı şaşırdım hastaneye gitmem gerekiyormuydu yoksa evde sıcak suyamı girmem lazimdi, onca okuduğum kitaplar internetten ve doktorumdan aldığım bilgiler kuş oldu uçtu gitti beynimden. Herkez evde biyerlere koşturuyor biri bavulları arabanın bagagına yerleştiriyor diyeri bana temiz camaşırlar giydiriyor, ben ise halı ve koltuk battımı su biyere dokuldumu diye kayınvalideme soruyorum :)) öyle böyle sonunda cıktık evden eşimle son hızla hastane yolunu tuttuk 5 dakkada vardık saat 00:17 hemen odaya aldılar beni. Suyum geldi ama henüz 1 cm acıklığım vardı, Yavaş yavaş sancılarımda başlamıştı artık. Tabi ozamana kadar 2 3 camaşır kiyafet daha değiştirdim, suyum fena şekilde hala akıyordu. Aradan saatler saatler dakikalar gectii hala acılmam yoktu, 12 saat gecti hala ilerleme olmayınca doktorum sancılarımın acılmama yeterli gelmediğini ve suni sancı verileceğini söyledi
işte o sancıdan sonra artık beni zor bir sürec bekliyordu bunun farkındaydım. Sancı verildi ve ağrılar tavan yapmaya başladı artık dayanılmicak şekilde vuruyordu. Sicak banyo hazırladılar bana 1 saat içinde uzandım biraz iyi geldi, sonra ağrılar yine coğaldı pilates topu vardi onun üstüne oturuyorum odanın bir koşesinden diyer köşesine yuvarlanıyorum bağıra bağıra, bu arada cumartesi 24 oçak saat öğlen 12:00 oldu eşim uykusuzluktan zombi gibi olmuştu koltukta uymaya calışıyordu, her sancı vurduğunda bağırmamla sıcrıyordu bebekmi geliyor diye garibim :) ağrılarıma dayanamayınca epidural istedim, biraz olsun rahatladım sonunda derken oğlum doğum kanalına giriyordu artık ve bunun baskısını fena hissediyordum, allah dedim başladık yine, sancı gitti baskı geldı ortalığı deli gibi ayağa kaldırıyodum doğurtun beni artık yetti diye, elime bi düğme verdiler acıl durumda bastığımde gelicekler diye. Galiba onu icaat eden kişiye baya bi sövmüşlerdir o gün :) dakka başı basıyordum çünkü doğurtun beni artık diye, hemşireler asıstanlar doktorlar hepsini başıma topluyordum, ama sağolsunlar hepsi çok sabırla dayandılar bana. Aradan saatlar gecti saat oldu 19:00, ben artık ter içinde kaldım ağliyorum eşimede sövüyorum tabi bidaha sana çoçuk moçuk yok, kolaysa gel sen doğur, ohh baba olmak negüzel yan gel yat osman hop kucağa bebek, vs vs.. Tabi eşim dediklerime hep gülmüş :)) doktorum ben zile basmadan ilk defa kendiliğnden geldi oda şaşırdı bu duruma tabi, 5 dakkikada bi zaten benim zile basmamla yanımdaydı. Acılmama baktı, asistanı bikac kablolar bağladı bana, hemşireler bişeyleri hazırlıyor, dedim noluyor? Meyer 10cm olmuş benim acılmam, doğum artık başliyordu sonunda! Eşim heycanlandı, 7 sulaleye mesaj attı doğum başliyor diye, tabi bizim aile kapıda bekliyordu benim güzel haberlerimi almak icin. Bize ulaşamadıkları zaman hastaneyi ariyolardı, hemşireler telefonu getiriyordu bana sizinkiler merak icinde diye :) ve doğum başladı, doktorum nasıl nefes alıp vermemi ve ıkınmamı anlatiyordu, sancı vurdukca nefes al sonra var güçünle ıkın derken aradan 20 dakka geçti hala bi ilerleme yoktu, ter içinde kaldım, ben bunu beceremicem doğuramicam diyip duruyodum. Sezeryanla alın gitsin yapamicam ben bu işi diyip ağlıyordum, eşimin ve doktorumun yoğun desteği ile yinede devam ettim tabi mecbur başka care yok. Nefes al ıkın, nefes al ıkın derken doktorumun sesine kendime geldim, kafası cıktı sakınn durma ıkın ıkınabildiğin kadar dedi, tabi o arada eşiminde ağzi burnunda aşkım kafasını gördüm hadi az daha dayan göster gücünü diyordu. Bu son olmalıydı artık, bu ıkınmamla kurtulmam lazım dedim var gücümle ıkındım ve oğluşum dünyaya geldi çok şükür, hemen kucağıma verdiler kanlı ve beyaz sümsü bişeyler var üstünde, aslında pisti ama o anda bana okadar güzel ve temiz geldiki, kafasını ellerini öpüyordum, yüzüm cenem kana bulaşmişti sonradan resimlerde gördüm. Evet, 18 saatlık zorlu bir sürecten sonra sonunda kavuşmuştuk oğlumuza, dünyanın en mutlu insanlarıydık. Bütün acılarımı bir anda silip atmıştım bile aklımdan, çünkü bu ona değerdi! Şimdi oğluşum 10 günlük oldu yanımda mışıl mışıl uyuyor. İyiki doğurmuşum bunu ben ya :) şimdi olsa yine doğururdum bütün acıları tekrar yaşamaya değer bir melek bu canım oğlum 
