17 Ağustos...

böyle popüler kültür başlıkları falan açmaktan hiç hazzetmem ama bugünün unutulmasına tahammülüm yok. unutmayın istedim. az önce 03:02yi geçtik. 11 yıl önce bu sıralarda, aynı anda asgari 20.000 vatandaşımız hayatını kaybetti. sonralardan toplam 50.000i bulduğu söylendi, kimbilir ne kadar doğru.

11 yıl önce tam bu sabah yalovada ortasından geçtiğim minareyi unutmadım ben. yamyassı evleri, 2 gün sonra içinden ölü çıktığını öğrendiğim o betondan mezarları unutmadım. siz de unutmayın. unuttukça aynı şeyler gelecek başımıza. ama rica ediyorum bu konu siyasete dönmesin. benim protestom kızgınlığım, para için herşeyi yapan o şeref yoksunu müteahhit firmaları ve diğer kim onların bu iğrençliğine çanak tuttuysa. vicdansızlığın partisi falan yok çünkü. of.

kendim de artık sektörün içinden biri olduğum için çirkinliklerini biliyorum. para için yapmayacağı şey yok bazılarının. onların yaptıklarını unutmamalı. unutmayın lütfen. ve bu gece, ölenlerimiz için bir fatihayı çok görmeyin mübarek ramazan gününde.

20 kişi bakmış ama tek msj yazan olmamış. peki. ne diyim. unutun.

haklısın canım

unutulmaması lazım

bende o zaman ist da yaşıyodum

çook büyük korku

Allah tekrar yaşatmasın

unutmam mümkün değil son nefesimi verene kadar hep hatırımda olacak günler onlar

Allah tüm vefat edenlerin mekanını cennet eylesin

ne kötü zamandı. o zamanlar daha çocuktum ama hala insanların bağrışları çığrışları ağlamaları yalvarmaları aklımda sürekli tv başında bekler haber almaya çalışırdık hala daha izlesem o günün videolarını haberlerini gözlerim dolar Allah hepsine rahmet eylesin ve şu günlerde gene deprem dir gidiyo sadece istnbul olarak değil türkiye olarak ele almak lazım genç oluşumlu bi ülkemiz var her an herşey olabilir önlem almamız gerekirken biz hala yatıyoruz biz hala önemsiz konular peşinde koşuyoruz

depremi çok şiddetli yaşamasam da o zamanlar ki süreç çok zordu

yatağımın beşik gibi öne arkaya sallanmasıyla uyandım sonra dışraı çıktık gece yıldızlar yere yakındı,çok netti onu unutamıyorum
bütün komşular toplanmış sokağa hiç kimse bi haber nerde ne var bilinmiyor

sonra ben bi cesaaret walkmenimi aldım radyoyu dinliyorum ama onlar da bişey diyemiyor
bir zaman sonra depremin nerde olduğu anlatılmaya başlandı ben de annemlere anlatıyorum

baktık olmadı eve gittik, hatta ben arkadaşımı aramıştım o iyi mi diye
sabah bir kalktım karşıya gittim, bir yandan radyo dinliyorum meğer gölcük, düzce felan yıkılmış, sonra bir baktım v.dairesinde hemen hemen kimseler yok işimi halettim eve geldim tvye baktım tam bir felaket yaşamışız

bir kaç gün gece evde yatmadık bütün mahalle bir arada yatıyo fisfisfis
ben ilk akşam dayanamadım eve gittim ama kapının hemen yanında, kapı açık, tv açık kaydirigubbakcemile3
göya hemen ilk sallantıda evden çıkabilicem fisfisfis
o gün bugündür istanbulda olacak muhtemel deprem ne zaman olur diye tedirgin oluyorum mafoldumben
bu durumdan hiç çıkamayacağım sanırım :gitme:
bir gün İstanbulda 7 şiddetin üzerinde deprem olacak mı olmayacak mı :gitme:
olursa eğer o zaman İstanbulun durumunu hiç düşünemiyorum :2:

o zamanki görüntüler, kaybettiklerimiz, yaşadıklarımız çok kolay şeyler değildi, hala unutamıyorum boshayallersmile
hele eşim o zamanlar İstanbula gelirken orda mahsur kalmış ve yardımlara katılmış bizim tvde gördüklerimiz orda yaşanılanların yanında hiç birşey diyor boshayallersmile

Rabbim ölenlerimize rahmet etsin :Saruboceq: bizleri ve sevdiklerimizi korusun :Saruboceq:

¤ decemBer ¤ .!.:

20 kişi bakmış ama tek msj yazan olmamış. peki. ne diyim. unutun.

Genişletmek için tıkla...

Gece ilk yazdığınız zaman görmüştüm bu başlığı. Ama içimden tek kelime bile yazmak gelmedi. Neden diyeceksiniz. Ne yazabilirim ki? Bazı acıların ne tarifi var, ne çaresi var. Birşeyler yazıyorum, yazdıkça hissettiklerimin yanında ne kadar anlamsız kaldıklarını farkediyorum; sanki bütün kelimelerin içi boşaltılmış gibi. Unutmak mı? 17 ağustosu sadece 17 ağustosta hatırlamıyorum ki unutayım, eminim bir ben değilim böyle olan. Hayatımın merkezi o tarih, herşeyi o şekillendirdi. 45 saniyenin her anı, yıkılan duvarların uğultusu hala kulaklarımdayken, depremden aylarca sonra bile şehrin üzerinden kalkmayan enkaz ve enkazdan yükselen kokular hala burnumdayken, canlı canlı gömüldüğüm mezarımın her ayrıntısını hatırlıyorken unutmak mı? Bir kaç saniyede tüm hayatımızı mahveden o geceyi unutmak için, önce kim olduğumuzu unutmalıyız ki, bazen kendi adıma bunun bir mucize olacağını düşünüyorum. Herşeye rağmen sabretmek, hiç de söylendiği kadar kolay değil. Bunları asla söylediğinize sitem olarak yazıyor değilim. Sadece anlatmak istedim; bazen insan sadece susmak istiyor. O anı kendi başına yaşamak... Çünkü çektiği acının yanında başkalarının unutmaması ya da paylaşmak, anlamsız geliyor.

17 ağustos'u yaşayan biri unutamaz.