Çocuklarım; artık iki kızım oldu ve her ikisi de ilk burada yürüdüler … Sevgilimle tek omuz olduğumuzda dünya dönse tersine güçlü duracağımızdan burada bir kez daha emin oldum. Aylarca belki de 4-5 saatlik bir uykuyla (ve emzirdiğim için o da bölünerek) yaklaşık 20 dk bile yerime oturmadan çalışabilecek fiziki güce sahip olduğumu burada bildim. Geceleri her şey bittiğinde, Eren Restaurantı kapatıp Konukevine çıkarken arabadan çıkartıp başımı gökyüzüne çevirdiğimde hala gözlerim yaşarıyor. Dünya, sen ne kadar güzel bir yermişsin aslında! Dolunay, yeni ay, batan güneş, doğan güneş; 41 yıl boyunca sanki hiç görmediğim gibi. Ya o aşık olduğum Kıran Köyleri, köy düğünleri, bütün gün kahvede oturduğunu zannettiğim erkeklerin tek hareketle senkronize harmandalına duruşları! Sonra komşu toplanmaları, yaz bitip işler durulunca Mira ile kayalarda atlaya zıplaya yaptığımız yürüyüşler. Tüm bunlardan öte ailemizin bize verdiği destek; annelerimiz ve diğer yarım ikizim, dostlarımız… Hiç bir şeyle ölçülür karşılığı yok bu yaşadıklarımızın. Burada olmak bizim tercihimiz, yıllar sonra kızlarımın belki de sorgulayacağı bir yaşam biçimi. Özellikle onlara yansıması ne olur bunu şimdiden kestirmek zor. Ama şimdilik 3,5 yaşında ağaca çıkan ,dalından meyve yiyen ,büyüklerle arkadaşlığı öğrenen, özgüveni şımarıklıkla karıştırmayan bir kızım ve onu ezberden takip eden bir bıdığım var.
Eren Konukevi -Altuğ - Sinem - Mira -Arya
http://www.erenkonukevi.net/
https://www.facebook.com/erenkonukevi/
https://www.instagram.com/erenkonukevi_mai/