2009 Ağustos Annelerinin Doğum Hikayeleri

DOĞUM HİKAYEM
malum benim sata göre doğum tarihim 6 austostu ve o gün kontrole giittik sonucu size yazmıştım işte plasenta yaşlandığı vb nedenlerden dolayı 7 ağustos günü sıradak,i 3 kişiden sonra sezeryana alınacaktım ve sancılarımda vardı. gece 12de yattığımda düzenli sancılarım başlamıştı zaten gece 5e kadar zor dayandım gece 5te 5dkya bir sancım geliyodu.toplandık gittik annem ben kayınvalidem kardeşim ve eşim.neyse hastaneye gittiğimiz dra haber verildi dr normal istediğimiz için sancılarımında kendisi başladığı için deneyelim dedi normal doğumu.8 gibi dr geldi geceki muayenede sadece 3cm açıklık vardı dr geldiğinde hiçbir değişme yoktu neyse öğlen 11:50ye kadar öldüm sancıdan muayenede sadece 3,5cm olmuştu açıklık.akşama ancak olur ded dr doğuma öle olunca tekrardan sezeryan istedik hemen ameliyathane hazırlandı zaten sabah 7de lavman yapılmıştı.ama kızlar benim sancılar beni mahvetti en son 127yi gördüğümde ölüyorum sandım.sezeryana karar verdik diye kaynanam tavır yaptı sinir etti beni ama sallamadım hepsiyle vedalaştım ameliyathaneye alındım eşimi kucaklamadım diye tekrar çıktım onunlada vedalaştım kapıda hala hata ediyosun normal yap telkiniyle karşılaştım kaynanamın.neyse içerde masaya yatırdılar kolumu ve bacaklarımı bağladılar.son ana kadar dua ediyorum ben arada bir drumu soruyorum sonra karnımı temizleyeceklerini korkmamam gerektiğini bebek daha az etkilensin diye narkozu sonra vereceklerini söylediler sonra kolumdan narkozu vermeye başladılar boğazıma duman gibi bişey dolduğunu hissettim sonrası yok....
12.05de oğluşum ameliyat haneden çıkmış hemen havluyla yukarı çıkarıp giydirmişler eşim annemler falan koşup bakmışlar beratıma sonra annem ve eşim hemen aşağı inmiş beni beklemeye beni alıp yatağa yatırmışlar buraya kadar bende hiç bişey yok hatırlamıyorum ama çok ağlamışım.annem çenene vurdu diyo sürekli bebeğim nasıl ,emzirin sarılık olmasın,hakanın üstüne gitmeyin o evlenmicek bebeğime bakacak(ben ölüyorum güya daha önce konuşmuştuk onun üstüne gelselerde evlenmeyip oğlumuza bakacaktı)hem ağlayıp hem bunları tekrarlıyomuşum ben eşim ağlıyomuş annem kardeşim...ben ağşlayıp tekrar ediyomuşum eşim rezil ettin beni diyo herkes ağladığımı gördü diyo annem bi erkek bu kadar mı ağlar mahvettin çocuğu diyo sonra kendime geldim ama gözlerim net görmüyo
bebeğimi koluma verdiler anne bu çok güzel diyorum ikimizin parçası hiç pişman olmadım sezeryan olduğuma biran önce aldım oğlumu kucağıma bütün acılar kucağına alınca bitiyo vbenim dikişler alınmayacakı su geçirmez bandaj takılmıştı duş alabiliyordum ama dikişler alerji olmuş biber dökülmüş gibi yanıyo o yüzden her zaman giremiyorum topiğe ctesi mevlit yapcaz çğünkü bidaha gelemeyiz dedi bizimkiler pazara herkes gitcez kayınvalidem kalcak sadece bakalım gene haber veririm sizlere
allah doğum yapmayanlara yardımcı olsun kolaty doğum yapsınlar inşallah benden haberler bu kadar
doğum yapanların bebişlerine maşallah
tazenin fotolarıda dorukcun fotoları da çok güzel maşallah ikisinede
geçmişi çok okuyamıyorum kusura bakmayın kızlar
 
DOĞUM HİKAYEM
malum benim sata göre doğum tarihim 6 austostu ve o gün kontrole giittik sonucu size yazmıştım işte plasenta yaşlandığı vb nedenlerden dolayı 7 ağustos günü sıradak,i 3 kişiden sonra sezeryana alınacaktım ve sancılarımda vardı. gece 12de yattığımda düzenli sancılarım başlamıştı zaten gece 5e kadar zor dayandım gece 5te 5dkya bir sancım geliyodu.toplandık gittik annem ben kayınvalidem kardeşim ve eşim.neyse hastaneye gittiğimiz dra haber verildi dr normal istediğimiz için sancılarımında kendisi başladığı için deneyelim dedi normal doğumu.8 gibi dr geldi geceki muayenede sadece 3cm açıklık vardı dr geldiğinde hiçbir değişme yoktu neyse öğlen 11:50ye kadar öldüm sancıdan muayenede sadece 3,5cm olmuştu açıklık.akşama ancak olur ded dr doğuma öle olunca tekrardan sezeryan istedik hemen ameliyathane hazırlandı zaten sabah 7de lavman yapılmıştı.ama kızlar benim sancılar beni mahvetti en son 127yi gördüğümde ölüyorum sandım.sezeryana karar verdik diye kaynanam tavır yaptı sinir etti beni ama sallamadım hepsiyle vedalaştım ameliyathaneye alındım eşimi kucaklamadım diye tekrar çıktım onunlada vedalaştım kapıda hala hata ediyosun normal yap telkiniyle karşılaştım kaynanamın.neyse içerde masaya yatırdılar kolumu ve bacaklarımı bağladılar.son ana kadar dua ediyorum ben arada bir drumu soruyorum sonra karnımı temizleyeceklerini korkmamam gerektiğini bebek daha az etkilensin diye narkozu sonra vereceklerini söylediler sonra kolumdan narkozu vermeye başladılar boğazıma duman gibi bişey dolduğunu hissettim sonrası yok....
12.05de oğluşum ameliyat haneden çıkmış hemen havluyla yukarı çıkarıp giydirmişler eşim annemler falan koşup bakmışlar beratıma sonra annem ve eşim hemen aşağı inmiş beni beklemeye beni alıp yatağa yatırmışlar buraya kadar bende hiç bişey yok hatırlamıyorum ama çok ağlamışım.annem çenene vurdu diyo sürekli bebeğim nasıl ,emzirin sarılık olmasın,hakanın üstüne gitmeyin o evlenmicek bebeğime bakacak(ben ölüyorum güya daha önce konuşmuştuk onun üstüne gelselerde evlenmeyip oğlumuza bakacaktı)hem ağlayıp hem bunları tekrarlıyomuşum ben eşim ağlıyomuş annem kardeşim...ben ağşlayıp tekrar ediyomuşum eşim rezil ettin beni diyo herkes ağladığımı gördü diyo annem bi erkek bu kadar mı ağlar mahvettin çocuğu diyo sonra kendime geldim ama gözlerim net görmüyo
bebeğimi koluma verdiler anne bu çok güzel diyorum ikimizin parçası hiç pişman olmadım sezeryan olduğuma biran önce aldım oğlumu kucağıma bütün acılar kucağına alınca bitiyo vbenim dikişler alınmayacakı su geçirmez bandaj takılmıştı duş alabiliyordum ama dikişler alerji olmuş biber dökülmüş gibi yanıyo o yüzden her zaman giremiyorum topiğe ctesi mevlit yapcaz çğünkü bidaha gelemeyiz dedi bizimkiler pazara herkes gitcez kayınvalidem kalcak sadece bakalım gene haber veririm sizlere
allah doğum yapmayanlara yardımcı olsun kolaty doğum yapsınlar inşallah benden haberler bu kadar
doğum yapanların bebişlerine maşallah
tazenin fotolarıda dorukcun fotoları da çok güzel maşallah ikisinede
geçmişi çok okuyamıyorum kusura bakmayın kızlar

Canım benim çok acı çekmişsin ama umuyorum dünyalara bedel o minik bedeni kollarının arasına aldığında hepsi geçmiştir.Çok duygulandım hikayeni okuyunca.Allah analı babalı büyütmek nasip etsin inşallah. Sana çok geçmiş olsun bebeğinle birlikte nice uzun senelere inşallah.Darısı bizlerin geride kalanların başına :Saruboceq:
 
nazar boncuğumun nazlı gelişi...
07.08.09 tarihinde sata göre 3 gün geçmişti ve kontrolüm vardı..son zamanlarda yazan kötü NST ler bayağı korkutmaya başlamıştı bizi. yine NST ye aldılar ilki yine kötü yazdıbiraz bişeyler yeyip öyle gelmemi söylediler ikincide kötü yazdı ondada bi yarım saat dolaş öyle gel dendi iyice korkmaya başlamıştım üçüncü NST deçok iyi sayılmayınca yatışa karar verildi. o gün, gün aşımından hastaneye yattım beni yaklaşık 11 yataklı bi odaya aldılar girer girmez yatağa yatırdılar NSTye bağlayıp lavman yaptılar sonrasında etrafımda olup biteni izlemek için bol bol vaktim oldu ama korkmama da fazlasıyla yetti..bağırışları ,ağlayışları, sancı çekenleri hala unutamıyorum:)...o gece devamlı NST de kaldım..yarım saatte bi yapılan alltan muayene bu duruma alışmam gerektiğini bana hatırlattı zira oğluşumun kendi çabalarıyla gelmeye pek niyeti yoktu bu durumda OJT yapılması gerekiyordu ama doktor zaten bebeği rahatsız edecek yeterince kasılmam olduğunu daha fazla sancı verip test yapamayacağını söyledi...ertesi sabah 9 da suni sancıya karar verdiler saat 15.00 a kadar da devam etti dayanamayacağımı anlayınca epidural istedim ama 4 cm açılmadan önce yapmıyorlarmış..sancılar o kadar şiddetlenmişti ki iyice kormuştum ara ara gözlerim dolmadı deil çünkü o an kocişimi çok özlemiştim her zaman yanımda olmasına rağmen en ihtiyacım olduğu zaman ellerini tutamıyordum..saat 15.00 da açıklığım 4 cm oldu ama biraz daha netleşmesini beklediler..o ara tetrar kontrole gelen doktor NST nin çok kötü yazdığını normali bekleyemeyeceğimizi sezeryana almaları gerektiğini söyledi. şaşkına dönmüştüm başından beri en son istediğim şeydi o kadar sancıdan sonra sezeryan olacaktım .hemen sonda taktılar beni acil ameliyata aldılar benden önce girmesi gerekenler beklemek zorunda kalmıştı. ameliyathaneye girdiğimde hiç birşey görmüyordu gözlerim sadece korkuyordum çünkü spinal anestezi için bile vakit olmadığını hemen uyutacaklarını söylüyolarlardı herşey bu kadar kötü olamazdı.masaya yatırdılar karnıma soğuk bişeyler döktüler ve uyumuşum...uyandığımda inanılmaz bi sancı hissediyordum ve ağlıyordum bebeğimi görmek tek istediğim şeydii.. bebeğim nasıl diye sordum..uzaktan gösterdiler önce çok tatlı bi bebk bak dediler ama göremiyordum heryer bulanıktı sonra biraz kendime gelince sarıp yanıma getirdi hemşire koklayabilirmiyim dedim işte o an sözün bittiği yerdi.. hiçbirşey bu kadar güzel kokamazdı..artık kendimi tutamıyordum..bacaklarımın arasına koydular nazar boncuğumu odamızın yolunu tuttuk..eşim ,annem ,kayınvalidem odada bizi bekliyorlarmış yattığım süre boyuncca onlarda hastanede kalmışlar.odaya girdiğimde nazar boncuğumun bacaklarımın arasında olduğunu bilmediklerinden beni yalnız sanıp korkmuşlar tabi görünce hepsinin gözleri doldu ben sancım çoğlamasın diye kendimi sıkıyorum onlar ben ağlamayayım diye...
HAYATIMIN EN ACILI AMA SONU EN GÜZEL ANLARIYDI...MİRAÇ'IM ŞİMDİ BİR HAFTALIK O BONCUK GÖZLERİYLE BANA BAKMASI BÜTÜN SANCILARIMI KAYBEDİYOR...
RABBİM İSTEYEN HERKEZE VERSİN BÖLE BİR GÜZELLİK İNŞALLAH.. SONUÇ PAHA BİÇİLMEZ OLUYOR..
 
ıLK GEBELıĞıM

Geçen sene 18 Ağustos'ta (eşimin doğum günü) hamile olduğumu öğrendiğimizde sevinçten havalara uçmuştuk. Çünkü sadece 2 defa korunmamıştık ve açıkçası bunu çok da beklemiyorduk =) Öğrendiğimde 4 haftalıktım. Bunu takip eden 3 hafta boyunca hayatımın en güzel heyecanını yaşamıştım. Fakat hevesimiz kursağımızda kalmıştı. Ne yazık ki, küçük tosbağamızın kalbi dayanmamıştı. 7 haftalıkken ayrılmak zorunda kalmıştık.

2. GEBELıĞıM

Normalde çok da duygusal bir insan olmayan ben, salya sümük bir insana dönüşmüştüm. En ufak olumsuzluklarda ağlıyordum, hayatımda o 3 haftanın yerine hiç bir şeyi koyamıyordum. Doktorumuz bir zaman vermemişti, 2 regl zor bekledim. Önceki tecrübeme dayanarak bir hesap yaptım, reglim her zaman düzenli olmuştur. O ay korunmadık, muhtemel yumurtlama tarihimden sonra 7-8 gün beklemeliydim ama dayanamıyordum. Kafamdan atamıyordum. 8. gün müydü, çok net hatırlamıyorum, doktoruma gittim. Test talebimi belirttim. "2 saat sonra" dediler. O iki saat divane gibi dolaştım hastane çevresinde. Ellerim titreyerek açtım, ß-hcg 33 idi, hemen koştum, doktoruma sarıldım. Eşime, anneme, kardeşime haber verdim sadece. Eşimle birlikte gene çok şaşırdık, 2 denemede de hamile kalmıştım. Binlerce defa şükrettik bebeğimiz bizi bekletmedi diye...

Kese - kalp atışı - ilk 10 hafta - ilk 14 hafta - ikili test - üçlü test - ayrıntılı tarama - şeker yükleme - 30. hafta vs derken 4 Ağustos Salı günü (Eceler'in doğduğu gün =) kontrole çağırdı doktorumuz. En başından beri doğum şeklini sezaryen olarak belirlemiştik. Doktorumuz "10 Ağustos" dedi. Aslında tarihi son randevuya bırakmasına gıcık olmuştum. Ben de tarihimi bilmek ve gün saymak istiyordum. Ama doktorumuz da inatla bir tarih vermiyordu. Aslında iyi yapıyormuş, çünkü tarihimi bilmek çok heyecanlandırdı beni. O beş günü sayamadım resmen. Hemmen hazırlıklara hız verdik. 9 Ağustos gecesi her şey tastamamdı. Sıpama kavuşmama saatler kalmıştı.

DOĞUM

Sabahı zor ettim. Zaten gaviscon ile yapışık bir yaşantım vardı. Ama bir şey yemem ya da içmem kesinlikle yasaktı. Buna gaviscon dahil ! Ama midem stresten ağzıma çıkıyordu. Saatim çaldı, kalktık, annemlere gittik. Eşim ve ailem kahvaltılarını yaptılar. Doruk içerde zıp zıp zıplıyordu. O da benimle tanışacağı için heyecanlıydı galiba kaydirigubbakcemile2 yola koyulduk, bana sanki kontrole falan gidiyormuşuz gibi geliyordu. Doğumhanenin kapısından içeri girdim. Oradaki görevliye Fuat Bey'in hastası olduğumu, sezaryen için geldiğimi söyledim. Hemen kanım alındı ve sıraya sokuldum. Ailem artık dışardaydı.

Hasta bakıcı geldi, sezaryende giyeceğim elbiseyi ve birkaç malzemeyi elime tutuşturdu, 10 dk sonra da "gel seni giydireyim" dedi. Bende doğal lavman başladı =) Heyecandan dk başı WC ye gidiyor, bağırsaklarımı boşaltıyordum. Sonra doktorum rutin gereği elle muayene etmesi gerektiğini söyledi. Çatala yattım. Şimdiye kadar defalarca çatala yatmıştım ama canım hiç bu kadar yanmamıştı. Meğer açılmam başlamış. 3 cm açılmışım ve nişanım gelmeye başlamış. Benim akıntı sandığım o yoğun sıvı nişanmış. Hiç mi ağrın olmadı, dedi doktor. Olmamıştı !

Anestezist geldi. Spinalde karar kılındı. Ameliyathaneye alındım. Müzik vardı ve denildiği kadar soğuk bir yer değildi. =) Damar yolum açıldı. Bana yapmam gerekenler açıklandı. "Haydi" dendiğinde hızla yatacaktım. Bir - iki dk içinde de uyuşacaktım. Spinal için iğne yapıldı (Hiç abartıldığı gibi değil, sinek ısırığı kadar bile değil, sinek konması gibi bir şey hissettim. Damar yolu daha çok canımı yakmıştı.) Haydi, dendi. Hemen yattım. Anestezist uyuşmam olup olmadığını sordu. Yoktu! Uyuşmamıştım. Bir kaç dk beklendi, hafif bir uyuşma vardı ama acıyı hala hissediyordum. Herkes şaşırmıştı. Senede yüzlerce spinal yapıldığını, 4-5 kişide uyuşma olmadığı söylendi, bir deneme daha önerdiler, kabul ettim. Bu sefer uyuştum. Anestezist çok şeker bir kadındı. Sürekli bana yapılanları açıklıyordu. Bebeğimin kafasının göründüğünü, bir kaç dk ya ağlamasını duyacağımı söyledi. Sonra doktorum dedi ki, "şimdi karnına bastıracağız, korkma, bebeğin geliyor". Çok heyecanlıydı. :1rolleyes: Ama ikinci cümle şu oldu "allah allah, neden olmuyor?" Hiç paniklemedim. Doktoruma çok güveniyordum. Ama diğer doktorun iyice artık üzerimde tepindiğini hatırlıyorum hayal meyal.

ıkinci sahne : bebeğim yıkanmış, giydirilmiş bir şekilde yanıma getirildi. (Yani çıktığını, ağladığını duymadım !! Sonradan sorduğumda karın kaslarımın çok sıkı olduğunu, bu nedenle genişleme olmadığını söyledi. Ve çok geniş bir kesiğim var. Sanırım benim hatırlamadığım o arada beni iyice sakinleştirip kesiği genişletiler.) Saçlı, tüylü koca suratlı bişeydi :emir_bebek: Allahım, dedim. Maymunum diye sevdim gebeliğim boyunca, gerçekten de maymun gibi bir şey doğurmuştum. Çekik gözlü bir maymun =) "Oğlum, çok çirkinsin" dedim yüksek sesle =) Sonra da Doruk aileme göstermeye çıkarıldı. Ameliythaneden çıkarıldım, yoğun bakıma gidene kadar 5 dk civarı ailem eşlik etti. Doruk ve aile fertleri ile fotoğraflar çekildik. Yoğun bakıma geçtiğimde hemşire "bebeğini vereyim mi, emzirmeyi deneyecek misin" diye sordu. Tabii ki, dedim. Titremem geçmemişti henüz. Doruk'u aldım yanıma, mememi ilk almaya çalışmasını asla unutmam. Çok güzeldi. Bütün gece bakıştık. Bütün gece! Hemşire "bebeğini yatağına koyayım, sen de dinlen" diyordu ama hiç istemiyodum ayrılmayı.

Sabahına geceliğim giydirildi, özel odamıza gidecektik. Bütün gece yatmak çok sıkıcıydı zaten ve çok da terlemiştim. Hasta bakıcı eşyalarımı topladı, beni sandalyeye oturttu, Doruk da kucağımda odamıza doğru yol alıyorduk. Odamızın kapısını gördüğümde göz yaşlarımı tutamadım. Süsler, balonlar,... içeri girdik; annem, babam, kardeşim ve Onur ! Nasıl ağlıyordum anlatamam. Ailemize bir kişi daha eklenmişti. Ve Allahım, çok güzeldi =) O gece de hastanede kaldık. Annem kaldı yanımda. Gene bütün geceyi Doruk'u izleyerek geçirdik.

Sanırım günler - geceler boyu onu izlesem hiç sıkılmam. Nasıl bir duygu, diye soranlara şunu diyorum; AŞK ! Körkütük, bodoslama bir aşk! Böyle bir duygu yok. Allah kimsenin kucağını boş bırakmasın. Kimseyi bekletmesin. Muhteşem bir duygu gerçekten. Emişme saatimiz geliyor kızlar, ben kaçayım =)
 
Son düzenleme:
İLK GEBELİĞİM

Geçen sene 18 Ağustos'ta (eşimin doğum günü) hamile olduğumu öğrendiğimizde sevinçten havalara uçmuştuk. Çünkü sadece 2 defa korunmamıştık ve açıkçası bunu çok da beklemiyorduk =) Öğrendiğimde 4 haftalıktım. Bunu takip eden 3 hafta boyunca hayatımın en güzel heyecanını yaşamıştım. Fakat hevesimiz kursağımızda kalmıştı. Ne yazık ki, küçük tosbağamızın kalbi dayanmamıştı. 7 haftalıkken ayrılmak zorunda kalmıştık.

2. GEBELİĞİM

Normalde çok da duygusal bir insan olmayan ben, salya sümük bir insana dönüşmüştüm. En ufak olumsuzluklarda ağlıyordum, hayatımda o 3 haftanın yerine hiç bir şeyi koyamıyordum. Doktorumuz bir zaman vermemişti, 2 regl zor bekledim. Önceki tecrübeme dayanarak bir hesap yaptım, reglim her zaman düzenli olmuştur. O ay korunmadık, muhtemel yumurtlama tarihimden sonra 7-8 gün beklemeliydim ama dayanamıyordum. Kafamdan atamıyordum. 8. gün müydü, çok net hatırlamıyorum, doktoruma gittim. Test talebimi belirttim. "2 saat sonra" dediler. O iki saat divane gibi dolaştım hastane çevresinde. Ellerim titreyerek açtım, ß-hcg 33 idi, hemen koştum, doktoruma sarıldım. Eşime, anneme, kardeşime haber verdim sadece. Eşimle birlikte gene çok şaşırdık, 2 denemede de hamile kalmıştım. Binlerce defa şükrettik bebeğimiz bizi bekletmedi diye...

Kese - kalp atışı - ilk 10 hafta - ilk 14 hafta - ikili test - üçlü test - ayrıntılı tarama - şeker yükleme - 30. hafta vs derken 4 Ağustos Salı günü (Eceler'in doğduğu gün =) kontrole çağırdı doktorumuz. En başından beri doğum şeklini sezaryen olarak belirlemiştik. Doktorumuz "10 Ağustos" dedi. Aslında tarihi son randevuya bırakmasına gıcık olmuştum. Ben de tarihimi bilmek ve gün saymak istiyordum. Ama doktorumuz da inatla bir tarih vermiyordu. Aslında iyi yapıyormuş, çünkü tarihimi bilmek çok heyecanlandırdı beni. O beş günü sayamadım resmen. Hemmen hazırlıklara hız verdik. 9 Ağustos gecesi her şey tastamamdı. Sıpama kavuşmama saatler kalmıştı.

DOĞUM

Sabahı zor ettim. Zaten gaviscon ile yapışık bir yaşantım vardı. Ama bir şey yemem ya da içmem kesinlikle yasaktı. Buna gaviscon dahil ! Ama midem stresten ağzıma çıkıyordu. Saatim çaldı, kalktık, annemlere gittik. Eşim ve ailem kahvaltılarını yaptılar. Doruk içerde zıp zıp zıplıyordu. O da benimle tanışacağı için heyecanlıydı galiba kaydirigubbakcemile2 yola koyulduk, bana sanki kontrole falan gidiyormuşuz gibi geliyordu. Doğumhanenin kapısından içeri girdim. Oradaki görevliye Fuat Bey'in hastası olduğumu, sezaryen için geldiğimi söyledim. Hemen kanım alındı ve sıraya sokuldum. Ailem artık dışardaydı.

Hasta bakıcı geldi, sezaryende giyeceğim elbiseyi ve birkaç malzemeyi elime tutuşturdu, 10 dk sonra da "gel seni giydireyim" dedi. Bende doğal lavman başladı =) Heyecandan dk başı WC ye gidiyor, bağırsaklarımı boşaltıyordum. Sonra doktorum rutin gereği elle muayene etmesi gerektiğini söyledi. Çatala yattım. Şimdiye kadar defalarca çatala yatmıştım ama canım hiç bu kadar yanmamıştı. Meğer açılmam başlamış. 3 cm açılmışım ve nişanım gelmeye başlamış. Benim akıntı sandığım o yoğun sıvı nişanmış. Hiç mi ağrın olmadı, dedi doktor. Olmamıştı !

Anestezist geldi. Spinalde karar kılındı. Ameliyathaneye alındım. Müzik vardı ve denildiği kadar soğuk bir yer değildi. =) Damar yolum açıldı. Bana yapmam gerekenler açıklandı. "Haydi" dendiğinde hızla yatacaktım. Bir - iki dk içinde de uyuşacaktım. Spinal için iğne yapıldı (Hiç abartıldığı gibi değil, sinek ısırığı kadar bile değil, sinek konması gibi bir şey hissettim. Damar yolu daha çok canımı yakmıştı.) Haydi, dendi. Hemen yattım. Anestezist uyuşmam olup olmadığını sordu. Yoktu! Uyuşmamıştım. Bir kaç dk beklendi, hafif bir uyuşma vardı ama acıyı hala hissediyordum. Herkes şaşırmıştı. Senede yüzlerce spinal yapıldığını, 4-5 kişide uyuşma olmadığı söylendi, bir deneme daha önerdiler, kabul ettim. Bu sefer uyuştum. Anestezist çok şeker bir kadındı. Sürekli bana yapılanları açıklıyordu. Bebeğimin kafasının göründüğünü, bir kaç dk ya ağlamasını duyacağımı söyledi. Sonra doktorum dedi ki, "şimdi karnına bastıracağız, korkma, bebeğin geliyor". Çok heyecanlıydı. :1rolleyes: Ama ikinci cümle şu oldu "allah allah, neden olmuyor?" Hiç paniklemedim. Doktoruma çok güveniyordum. Ama diğer doktorun iyice artık üzerimde tepindiğini hatırlıyorum hayal meyal.

İkinci sahne : bebeğim yıkanmış, giydirilmiş bir şekilde yanıma getirildi. (Yani çıktığını, ağladığını duymadım !! Sonradan sorduğumda karın kaslarımın çok sıkı olduğunu, bu nedenle genişleme olmadığını söyledi. Ve çok geniş bir kesiğim var. Sanırım benim hatırlamadığım o arada beni iyice sakinleştirip kesiği genişletiler.) Saçlı, tüylü koca suratlı bişeydi :emir_bebek: Allahım, dedim. Maymunum diye sevdim gebeliğim boyunca, gerçekten de maymun gibi bir şey doğurmuştum. Çekik gözlü bir maymun =) "Oğlum, çok çirkinsin" dedim yüksek sesle =) Sonra da Doruk aileme göstermeye çıkarıldı. Ameliythaneden çıkarıldım, yoğun bakıma gidene kadar 5 dk civarı ailem eşlik etti. Doruk ve aile fertleri ile fotoğraflar çekildik. Yoğun bakıma geçtiğimde hemşire "bebeğini vereyim mi, emzirmeyi deneyecek misin" diye sordu. Tabii ki, dedim. Titremem geçmemişti henüz. Doruk'u aldım yanıma, mememi ilk almaya çalışmasını asla unutmam. Çok güzeldi. Bütün gece bakıştık. Bütün gece! Hemşire "bebeğini yatağına koyayım, sen de dinlen" diyordu ama hiç istemiyodum ayrılmayı.

Sabahına geceliğim giydirildi, özel odamıza gidecektik. Bütün gece yatmak çok sıkıcıydı zaten ve çok da terlemiştim. Hasta bakıcı eşyalarımı topladı, beni sandalyeye oturttu, Doruk da kucağımda odamıza doğru yol alıyorduk. Odamızın kapısını gördüğümde göz yaşlarımı tutamadım. Süsler, balonlar,... içeri girdik; annem, babam, kardeşim ve Onur ! Nasıl ağlıyordum anlatamam. Ailemize bir kişi daha eklenmişti. Ve Allahım, çok güzeldi =) O gece de hastanede kaldık. Annem kaldı yanımda. Gene bütün geceyi Doruk'u izleyerek geçirdik.

Sanırım günler - geceler boyu onu izlesem hiç sıkılmam. Nasıl bir duygu, diye soranlara şunu diyorum; AŞK ! Körkütük, bodoslama bir aşk! Böyle bir duygu yok. Allah kimsenin kucağını boş bırakmasın. Kimseyi bekletmesin. Muhteşem bir duygu gerçekten. Emişme saatimiz geliyor kızlar, ben kaçayım =)
[/QUOTE

mafoldumbenöldüm bittim okurken gözyaşlarım sel oldusenağlamasenağlama
 
nazar boncuğumun nazlı gelişi...
07.08.09 tarihinde sata göre 3 gün geçmişti ve kontrolüm vardı..son zamanlarda yazan kötü NST ler bayağı korkutmaya başlamıştı bizi. yine NST ye aldılar ilki yine kötü yazdıbiraz bişeyler yeyip öyle gelmemi söylediler ikincide kötü yazdı ondada bi yarım saat dolaş öyle gel dendi iyice korkmaya başlamıştım üçüncü NST deçok iyi sayılmayınca yatışa karar verildi. o gün, gün aşımından hastaneye yattım beni yaklaşık 11 yataklı bi odaya aldılar girer girmez yatağa yatırdılar NSTye bağlayıp lavman yaptılar sonrasında etrafımda olup biteni izlemek için bol bol vaktim oldu ama korkmama da fazlasıyla yetti..bağırışları ,ağlayışları, sancı çekenleri hala unutamıyorum:)...o gece devamlı NST de kaldım..yarım saatte bi yapılan alltan muayene bu duruma alışmam gerektiğini bana hatırlattı zira oğluşumun kendi çabalarıyla gelmeye pek niyeti yoktu bu durumda OJT yapılması gerekiyordu ama doktor zaten bebeği rahatsız edecek yeterince kasılmam olduğunu daha fazla sancı verip test yapamayacağını söyledi...ertesi sabah 9 da suni sancıya karar verdiler saat 15.00 a kadar da devam etti dayanamayacağımı anlayınca epidural istedim ama 4 cm açılmadan önce yapmıyorlarmış..sancılar o kadar şiddetlenmişti ki iyice kormuştum ara ara gözlerim dolmadı deil çünkü o an kocişimi çok özlemiştim her zaman yanımda olmasına rağmen en ihtiyacım olduğu zaman ellerini tutamıyordum..saat 15.00 da açıklığım 4 cm oldu ama biraz daha netleşmesini beklediler..o ara tetrar kontrole gelen doktor NST nin çok kötü yazdığını normali bekleyemeyeceğimizi sezeryana almaları gerektiğini söyledi. şaşkına dönmüştüm başından beri en son istediğim şeydi o kadar sancıdan sonra sezeryan olacaktım .hemen sonda taktılar beni acil ameliyata aldılar benden önce girmesi gerekenler beklemek zorunda kalmıştı. ameliyathaneye girdiğimde hiç birşey görmüyordu gözlerim sadece korkuyordum çünkü spinal anestezi için bile vakit olmadığını hemen uyutacaklarını söylüyolarlardı herşey bu kadar kötü olamazdı.masaya yatırdılar karnıma soğuk bişeyler döktüler ve uyumuşum...uyandığımda inanılmaz bi sancı hissediyordum ve ağlıyordum bebeğimi görmek tek istediğim şeydii.. bebeğim nasıl diye sordum..uzaktan gösterdiler önce çok tatlı bi bebk bak dediler ama göremiyordum heryer bulanıktı sonra biraz kendime gelince sarıp yanıma getirdi hemşire koklayabilirmiyim dedim işte o an sözün bittiği yerdi.. hiçbirşey bu kadar güzel kokamazdı..artık kendimi tutamıyordum..bacaklarımın arasına koydular nazar boncuğumu odamızın yolunu tuttuk..eşim ,annem ,kayınvalidem odada bizi bekliyorlarmış yattığım süre boyuncca onlarda hastanede kalmışlar.odaya girdiğimde nazar boncuğumun bacaklarımın arasında olduğunu bilmediklerinden beni yalnız sanıp korkmuşlar tabi görünce hepsinin gözleri doldu ben sancım çoğlamasın diye kendimi sıkıyorum onlar ben ağlamayayım diye...
HAYATIMIN EN ACILI AMA SONU EN GÜZEL ANLARIYDI...MİRAÇ'IM ŞİMDİ BİR HAFTALIK O BONCUK GÖZLERİYLE BANA BAKMASI BÜTÜN SANCILARIMI KAYBEDİYOR...
RABBİM İSTEYEN HERKEZE VERSİN BÖLE BİR GÜZELLİK İNŞALLAH.. SONUÇ PAHA BİÇİLMEZ OLUYOR..

İLK GEBELİĞİM

Geçen sene 18 Ağustos'ta (eşimin doğum günü) hamile olduğumu öğrendiğimizde sevinçten havalara uçmuştuk. Çünkü sadece 2 defa korunmamıştık ve açıkçası bunu çok da beklemiyorduk =) Öğrendiğimde 4 haftalıktım. Bunu takip eden 3 hafta boyunca hayatımın en güzel heyecanını yaşamıştım. Fakat hevesimiz kursağımızda kalmıştı. Ne yazık ki, küçük tosbağamızın kalbi dayanmamıştı. 7 haftalıkken ayrılmak zorunda kalmıştık.

2. GEBELİĞİM

Normalde çok da duygusal bir insan olmayan ben, salya sümük bir insana dönüşmüştüm. En ufak olumsuzluklarda ağlıyordum, hayatımda o 3 haftanın yerine hiç bir şeyi koyamıyordum. Doktorumuz bir zaman vermemişti, 2 regl zor bekledim. Önceki tecrübeme dayanarak bir hesap yaptım, reglim her zaman düzenli olmuştur. O ay korunmadık, muhtemel yumurtlama tarihimden sonra 7-8 gün beklemeliydim ama dayanamıyordum. Kafamdan atamıyordum. 8. gün müydü, çok net hatırlamıyorum, doktoruma gittim. Test talebimi belirttim. "2 saat sonra" dediler. O iki saat divane gibi dolaştım hastane çevresinde. Ellerim titreyerek açtım, ß-hcg 33 idi, hemen koştum, doktoruma sarıldım. Eşime, anneme, kardeşime haber verdim sadece. Eşimle birlikte gene çok şaşırdık, 2 denemede de hamile kalmıştım. Binlerce defa şükrettik bebeğimiz bizi bekletmedi diye...

Kese - kalp atışı - ilk 10 hafta - ilk 14 hafta - ikili test - üçlü test - ayrıntılı tarama - şeker yükleme - 30. hafta vs derken 4 Ağustos Salı günü (Eceler'in doğduğu gün =) kontrole çağırdı doktorumuz. En başından beri doğum şeklini sezaryen olarak belirlemiştik. Doktorumuz "10 Ağustos" dedi. Aslında tarihi son randevuya bırakmasına gıcık olmuştum. Ben de tarihimi bilmek ve gün saymak istiyordum. Ama doktorumuz da inatla bir tarih vermiyordu. Aslında iyi yapıyormuş, çünkü tarihimi bilmek çok heyecanlandırdı beni. O beş günü sayamadım resmen. Hemmen hazırlıklara hız verdik. 9 Ağustos gecesi her şey tastamamdı. Sıpama kavuşmama saatler kalmıştı.

DOĞUM

Sabahı zor ettim. Zaten gaviscon ile yapışık bir yaşantım vardı. Ama bir şey yemem ya da içmem kesinlikle yasaktı. Buna gaviscon dahil ! Ama midem stresten ağzıma çıkıyordu. Saatim çaldı, kalktık, annemlere gittik. Eşim ve ailem kahvaltılarını yaptılar. Doruk içerde zıp zıp zıplıyordu. O da benimle tanışacağı için heyecanlıydı galiba kaydirigubbakcemile2 yola koyulduk, bana sanki kontrole falan gidiyormuşuz gibi geliyordu. Doğumhanenin kapısından içeri girdim. Oradaki görevliye Fuat Bey'in hastası olduğumu, sezaryen için geldiğimi söyledim. Hemen kanım alındı ve sıraya sokuldum. Ailem artık dışardaydı.

Hasta bakıcı geldi, sezaryende giyeceğim elbiseyi ve birkaç malzemeyi elime tutuşturdu, 10 dk sonra da "gel seni giydireyim" dedi. Bende doğal lavman başladı =) Heyecandan dk başı WC ye gidiyor, bağırsaklarımı boşaltıyordum. Sonra doktorum rutin gereği elle muayene etmesi gerektiğini söyledi. Çatala yattım. Şimdiye kadar defalarca çatala yatmıştım ama canım hiç bu kadar yanmamıştı. Meğer açılmam başlamış. 3 cm açılmışım ve nişanım gelmeye başlamış. Benim akıntı sandığım o yoğun sıvı nişanmış. Hiç mi ağrın olmadı, dedi doktor. Olmamıştı !

Anestezist geldi. Spinalde karar kılındı. Ameliyathaneye alındım. Müzik vardı ve denildiği kadar soğuk bir yer değildi. =) Damar yolum açıldı. Bana yapmam gerekenler açıklandı. "Haydi" dendiğinde hızla yatacaktım. Bir - iki dk içinde de uyuşacaktım. Spinal için iğne yapıldı (Hiç abartıldığı gibi değil, sinek ısırığı kadar bile değil, sinek konması gibi bir şey hissettim. Damar yolu daha çok canımı yakmıştı.) Haydi, dendi. Hemen yattım. Anestezist uyuşmam olup olmadığını sordu. Yoktu! Uyuşmamıştım. Bir kaç dk beklendi, hafif bir uyuşma vardı ama acıyı hala hissediyordum. Herkes şaşırmıştı. Senede yüzlerce spinal yapıldığını, 4-5 kişide uyuşma olmadığı söylendi, bir deneme daha önerdiler, kabul ettim. Bu sefer uyuştum. Anestezist çok şeker bir kadındı. Sürekli bana yapılanları açıklıyordu. Bebeğimin kafasının göründüğünü, bir kaç dk ya ağlamasını duyacağımı söyledi. Sonra doktorum dedi ki, "şimdi karnına bastıracağız, korkma, bebeğin geliyor". Çok heyecanlıydı. :1rolleyes: Ama ikinci cümle şu oldu "allah allah, neden olmuyor?" Hiç paniklemedim. Doktoruma çok güveniyordum. Ama diğer doktorun iyice artık üzerimde tepindiğini hatırlıyorum hayal meyal.

İkinci sahne : bebeğim yıkanmış, giydirilmiş bir şekilde yanıma getirildi. (Yani çıktığını, ağladığını duymadım !! Sonradan sorduğumda karın kaslarımın çok sıkı olduğunu, bu nedenle genişleme olmadığını söyledi. Ve çok geniş bir kesiğim var. Sanırım benim hatırlamadığım o arada beni iyice sakinleştirip kesiği genişletiler.) Saçlı, tüylü koca suratlı bişeydi :emir_bebek: Allahım, dedim. Maymunum diye sevdim gebeliğim boyunca, gerçekten de maymun gibi bir şey doğurmuştum. Çekik gözlü bir maymun =) "Oğlum, çok çirkinsin" dedim yüksek sesle =) Sonra da Doruk aileme göstermeye çıkarıldı. Ameliythaneden çıkarıldım, yoğun bakıma gidene kadar 5 dk civarı ailem eşlik etti. Doruk ve aile fertleri ile fotoğraflar çekildik. Yoğun bakıma geçtiğimde hemşire "bebeğini vereyim mi, emzirmeyi deneyecek misin" diye sordu. Tabii ki, dedim. Titremem geçmemişti henüz. Doruk'u aldım yanıma, mememi ilk almaya çalışmasını asla unutmam. Çok güzeldi. Bütün gece bakıştık. Bütün gece! Hemşire "bebeğini yatağına koyayım, sen de dinlen" diyordu ama hiç istemiyodum ayrılmayı.

Sabahına geceliğim giydirildi, özel odamıza gidecektik. Bütün gece yatmak çok sıkıcıydı zaten ve çok da terlemiştim. Hasta bakıcı eşyalarımı topladı, beni sandalyeye oturttu, Doruk da kucağımda odamıza doğru yol alıyorduk. Odamızın kapısını gördüğümde göz yaşlarımı tutamadım. Süsler, balonlar,... içeri girdik; annem, babam, kardeşim ve Onur ! Nasıl ağlıyordum anlatamam. Ailemize bir kişi daha eklenmişti. Ve Allahım, çok güzeldi =) O gece de hastanede kaldık. Annem kaldı yanımda. Gene bütün geceyi Doruk'u izleyerek geçirdik.

Sanırım günler - geceler boyu onu izlesem hiç sıkılmam. Nasıl bir duygu, diye soranlara şunu diyorum; AŞK ! Körkütük, bodoslama bir aşk! Böyle bir duygu yok. Allah kimsenin kucağını boş bırakmasın. Kimseyi bekletmesin. Muhteşem bir duygu gerçekten. Emişme saatimiz geliyor kızlar, ben kaçayım =)


kızlar ikinizinde gözü aydın, bu yazdıklarınızın benimde gözlerimi sulandırdı. özellikle bu son buluşma anlarınızı öle üzel anlatmışsınız ki dayanamadım..doruk bebeğin resmini eşimede gösterdim maşallah bu saçları hangi kuaförde yaptırmış öyle :) çok tatlı vekarizmatik yaa...bizim doruğumuzda biraz nazlı ama bi görebileydik hayırlısıyla
 
ben bu sayfayı yeni görüyorum
hepinizin dogum hikayesini okurken gözlerim doldu, çekilen tüm ağrıların hepsi unutuluyormuş minik yavruyu görünce :)
hepiniizn bebekleri çok güzeller maşallah her gün bakıyorum resimlerine... Allah analı babalı büyütsün sağlıkla uzun ömür versin

Allah benimde doğum hikayemi yazmamı nasip etsin bakalım ne zman gelecek kuzum :)
 
Hos geldin minik ordegim…

Ben de dogum hikayemi sizlerle paylasmak istedim, biraz uzun olabilir, ayrintilari kacirmak istemedim..
Bizimki planlanmis bir gebelik degildi, hatta babasi cok istemesine ragmen ben en az 2 sene daha dusunmuyordum simdi bakinca ne kadar sacma bi dusunce diyorum..hayat bu kadar guzel suprizlerle dolu olabiliyor bazen..bu simdiye dek benim basima gelen en guzel supriz… Kasim 2008 basinda benim icin yeri cok buyuk olan insan anneanemin zammansiz kaybindan sonra ailecek buyuk bir uzuntu yasamistik, annem ve ben cok sarsilmistik, ama hayat oyle mucizelerle dolu ki birini senden aliyor yerine bambaska bir mutlulugu veriyor…Vefat icn gitttigim ailemin yanindan dondugum zamanda hamile kalmisim, bundan bikac hafta sonra ogrendim, ve sasilacak tarafi korundugum hale hamile kalmamdi, yani %1 lik piyango bize vurmustu &#61514:KK66:iyikide vurmustu..13.12.2008 tarihinde esimle gittigimiz Paris gezisinde, gorumcemin gaziyla saat gece 11 denobetci eczane bulup otel odamizda testi yaptim, bunu anlatiyorum cunku o gunu ve onai hayatim boyunca unutamam, o eczaciyi, sokak sokak acaba deyip eczane arayisimizi, benim tuvaletteyken ikisinin disarda oldumu deyip beni bekleyisini…ve 10 sn sonra gorulen iki pembe cizgiyi…tuvaletten ciktigimda bisey soylemem gerek kalmadan esim boynuma sarilmisti, bense cok saskindim,ne hissedecegimi bilemiyordum, sevinc, mutluluk, korku, endise, hepsi birbirine karismisti, o gece melegime bi sayfa mektup yazdim, icimi doktum..Sonrasi Malum, bulantiyla gecen 3 ay, testler, minik kalp atislari,3 hafta yataga baglayan siyatik problemi, 2li 3lu testi, ilk hareketler, odemi, cis problemi, krampi, catlaklar derken 9 ay geride kaldi..Ama minik Teoman bir turlu donmek istemiyordu ;inatla doktoruda bende bekledik, donmedi, son kontrolde 13.08.2009 icin sezeryan tarihi aldik ve doktorumuz tatile cikti 3 afta yani dogumdan 4 gun oncesine kadar gelmiycekti beni arkadasina yonlendirdi, doguma 1 hafta kala onunlada tanistim, esim bu adam seni dogurtucak dedi, dedim sus, benim oglum kendi doktorumuzu bekliycek..
Nitekim hakli cikti oglum kendi doktorumuzun gelmesine 1 gun kala dayanamadi. Cuma sabahi sumuksu ve cok miktarda bir sivi geldi ama rengi seffaf oldugu icin nisan degildir dedim, ama o gun kendimi bir thaf hisssediyordum, midem bulaniyordu, ishaldim, keyifsizdim, hic kokmayan terim bi tuhaf kokuyordu, resmen sut kokuyordum..belimde hafif bir agri vardi, icime dogmus gibi besiginin ortulerini serdim, kirlenmesin toz olmasin diye hep son ana sakliyordum sermeyi, epilasyonumu yaptim, halbuki pazartesi yapmayi planliyordum..Aksam istahim olmadigi halde bisiler yedik, yattik..Gece 02.00da uykumdan ilik biseyle uyandim suyum geliyordu, yanimda esim film seyrediyordu pc den ,dedim kalk suyum geldi, ama durmuyor, yataktan kalktim, anemi uyandirdim, gayet sakinim,hemde beklenmicek sekilde, hazirlan gidiyoruz, ben dusa giriyorum..esim panik, annem panik, valizi, susleri, balonlari, herseyi hazirlamislar..ben dustan ciktim, gerci bosuna dus aldim cunku yine batmisti heryerim..hastaneye vardik ama yolda sancilarim baslamisti..hemen nst ye bagladilar, suyum gelmeye hala devam ediyordu, agrilar ilk once 7dk birdi sonra 5dk-4 dkya dustuler, alttan muayeneen 3cm acilma vrdi, diyordum doktorumu arayin dondumu donmemisti, diger doktor arandi..alin artik sezaryana diyordum, ben sezeryan olucam agri cekiyorum..ama iyikide cekmistim, bunu yasamakda hosuma gitmisti, hep merak ederdim su nasil gelir diye &#61514:KK66:saat 5.20 gibi odaya alindim, son hasirliklar, doktor geldi spinal anestezi yapildi ; basimda bi tane ebe surekli bana destek oluyordu, anestezsitim yanagimi oksayip iyi olup olmadigimi soruyordu, doktorum son 10 dk dedi..sondam takildi.. 5.30 gibi aninda bi agirlik uyusukluk, hersey okadar cabuk oluyordu ki, esim yanimda elinde makina..karnimda hafif dokunuslar hissediyordum, sonra cumartesi 08.08.09 saat 5.40da hayatimdaki en guzel sesi duydum, biri ciyak ciyak agliyordu..Esim hemen gitti fotosunu cekmeye pediatr kontrolleri yaparken, ben sadece sesini duyuyordum, 5 dk sonra ses kesildi, babsiyla yanima geldi, o kadar huzurluydu ki melegim, beni dikerlerken, babasi melegim ve ben muthis bi 20 dk yasadik &#61514:KK66: Hersey 40-45 dk icnde oldu bitti, odama aldilar, emzirmeye basladim, bisey gelmiyordu, ama biri beni kitliktan cikmis gibi emiyordu..ogleden sonra daha kalkamama ragmen gazimi cikardim, hemdire heryerimi islak bezle sildi, anezteziden dolayi vucudum kabarmis ve kasiniyordu, rahatlamistim, ustumu degistirdim..o geceyle birlikte 5 gece hastanede kaldim, hemsireler cok yardimci oldular, altimi onlar yikiyorlardi, 2. gun dusumu aldim, tuvalete ciktim, emzirmeme durekli yardimci oldular ve 5.gunun aksam ustu evimize geldik…
Bundan sonra hayatim o herseyim o....Gozlerimi kapadigimda bile surati gozumun onune, kokusu burnuma geliyor, bunun tarifi yok, ancak yasanarak anlasilir.. Allah hic bir anneyi evladindan ayirmasin, eksikligini gostermesin, Rabbim isteyen herkese bu duyguyu yasatsin..

canım mısın sen
benim misin
her şeyim misin sen

hoş geldin melek
sefalar getirdin

ya gelmeseydin
yetişemeseydin
beni bulamasaydın
ne yapardım
yarım kalırdım melek
 
harika olmuş nurdanım.güzel yüreğine sağlık.iyi ki gelmiş toromanımz
 
Perişan ettin beni dünürüm be! Bu kadar mı güzel anlatılırsenağlama Allah tüm evlatları annelerine bağışlasın:Saruboceq:
 
Hos geldin minik ordegim…

Ben de dogum hikayemi sizlerle paylasmak istedim, biraz uzun olabilir, ayrintilari kacirmak istemedim..
Bizimki planlanmis bir gebelik degildi, hatta babasi cok istemesine ragmen ben en az 2 sene daha dusunmuyordum simdi bakinca ne kadar sacma bi dusunce diyorum..hayat bu kadar guzel suprizlerle dolu olabiliyor bazen..bu simdiye dek benim basima gelen en guzel supriz… Kasim 2008 basinda benim icin yeri cok buyuk olan insan anneanemin zammansiz kaybindan sonra ailecek buyuk bir uzuntu yasamistik, annem ve ben cok sarsilmistik, ama hayat oyle mucizelerle dolu ki birini senden aliyor yerine bambaska bir mutlulugu veriyor…Vefat icn gitttigim ailemin yanindan dondugum zamanda hamile kalmisim, bundan bikac hafta sonra ogrendim, ve sasilacak tarafi korundugum hale hamile kalmamdi, yani %1 lik piyango bize vurmustu &#61514:KK66:iyikide vurmustu..13.12.2008 tarihinde esimle gittigimiz Paris gezisinde, gorumcemin gaziyla saat gece 11 denobetci eczane bulup otel odamizda testi yaptim, bunu anlatiyorum cunku o gunu ve onai hayatim boyunca unutamam, o eczaciyi, sokak sokak acaba deyip eczane arayisimizi, benim tuvaletteyken ikisinin disarda oldumu deyip beni bekleyisini…ve 10 sn sonra gorulen iki pembe cizgiyi…tuvaletten ciktigimda bisey soylemem gerek kalmadan esim boynuma sarilmisti, bense cok saskindim,ne hissedecegimi bilemiyordum, sevinc, mutluluk, korku, endise, hepsi birbirine karismisti, o gece melegime bi sayfa mektup yazdim, icimi doktum..Sonrasi Malum, bulantiyla gecen 3 ay, testler, minik kalp atislari,3 hafta yataga baglayan siyatik problemi, 2li 3lu testi, ilk hareketler, odemi, cis problemi, krampi, catlaklar derken 9 ay geride kaldi..Ama minik Teoman bir turlu donmek istemiyordu ;inatla doktoruda bende bekledik, donmedi, son kontrolde 13.08.2009 icin sezeryan tarihi aldik ve doktorumuz tatile cikti 3 afta yani dogumdan 4 gun oncesine kadar gelmiycekti beni arkadasina yonlendirdi, doguma 1 hafta kala onunlada tanistim, esim bu adam seni dogurtucak dedi, dedim sus, benim oglum kendi doktorumuzu bekliycek..
Nitekim hakli cikti oglum kendi doktorumuzun gelmesine 1 gun kala dayanamadi. Cuma sabahi sumuksu ve cok miktarda bir sivi geldi ama rengi seffaf oldugu icin nisan degildir dedim, ama o gun kendimi bir thaf hisssediyordum, midem bulaniyordu, ishaldim, keyifsizdim, hic kokmayan terim bi tuhaf kokuyordu, resmen sut kokuyordum..belimde hafif bir agri vardi, icime dogmus gibi besiginin ortulerini serdim, kirlenmesin toz olmasin diye hep son ana sakliyordum sermeyi, epilasyonumu yaptim, halbuki pazartesi yapmayi planliyordum..Aksam istahim olmadigi halde bisiler yedik, yattik..Gece 02.00da uykumdan ilik biseyle uyandim suyum geliyordu, yanimda esim film seyrediyordu pc den ,dedim kalk suyum geldi, ama durmuyor, yataktan kalktim, anemi uyandirdim, gayet sakinim,hemde beklenmicek sekilde, hazirlan gidiyoruz, ben dusa giriyorum..esim panik, annem panik, valizi, susleri, balonlari, herseyi hazirlamislar..ben dustan ciktim, gerci bosuna dus aldim cunku yine batmisti heryerim..hastaneye vardik ama yolda sancilarim baslamisti..hemen nst ye bagladilar, suyum gelmeye hala devam ediyordu, agrilar ilk once 7dk birdi sonra 5dk-4 dkya dustuler, alttan muayeneen 3cm acilma vrdi, diyordum doktorumu arayin dondumu donmemisti, diger doktor arandi..alin artik sezaryana diyordum, ben sezeryan olucam agri cekiyorum..ama iyikide cekmistim, bunu yasamakda hosuma gitmisti, hep merak ederdim su nasil gelir diye &#61514:KK66:saat 5.20 gibi odaya alindim, son hasirliklar, doktor geldi spinal anestezi yapildi ; basimda bi tane ebe surekli bana destek oluyordu, anestezsitim yanagimi oksayip iyi olup olmadigimi soruyordu, doktorum son 10 dk dedi..sondam takildi.. 5.30 gibi aninda bi agirlik uyusukluk, hersey okadar cabuk oluyordu ki, esim yanimda elinde makina..karnimda hafif dokunuslar hissediyordum, sonra cumartesi 08.08.09 saat 5.40da hayatimdaki en guzel sesi duydum, biri ciyak ciyak agliyordu..Esim hemen gitti fotosunu cekmeye pediatr kontrolleri yaparken, ben sadece sesini duyuyordum, 5 dk sonra ses kesildi, babsiyla yanima geldi, o kadar huzurluydu ki melegim, beni dikerlerken, babasi melegim ve ben muthis bi 20 dk yasadik &#61514:KK66: Hersey 40-45 dk icnde oldu bitti, odama aldilar, emzirmeye basladim, bisey gelmiyordu, ama biri beni kitliktan cikmis gibi emiyordu..ogleden sonra daha kalkamama ragmen gazimi cikardim, hemdire heryerimi islak bezle sildi, anezteziden dolayi vucudum kabarmis ve kasiniyordu, rahatlamistim, ustumu degistirdim..o geceyle birlikte 5 gece hastanede kaldim, hemsireler cok yardimci oldular, altimi onlar yikiyorlardi, 2. gun dusumu aldim, tuvalete ciktim, emzirmeme durekli yardimci oldular ve 5.gunun aksam ustu evimize geldik…
Bundan sonra hayatim o herseyim o....Gozlerimi kapadigimda bile surati gozumun onune, kokusu burnuma geliyor, bunun tarifi yok, ancak yasanarak anlasilir.. Allah hic bir anneyi evladindan ayirmasin, eksikligini gostermesin, Rabbim isteyen herkese bu duyguyu yasatsin..

canım mısın sen
benim misin
her şeyim misin sen

hoş geldin melek
sefalar getirdin

ya gelmeseydin
yetişemeseydin
beni bulamasaydın
ne yapardım
yarım kalırdım melek

Çoook güzel bir hikaye, Allah'ım minik ördekten hiç ayırmasın sizi inşallah a.s.
 
yüreğinbe sağlık Nurdan çok güzel anlatmışsın Allah sağlıklı uzun ömür versin ördeğine : )
 
Yaklaşık 3 yıldan beri istiyorduk bebeğimizin olmasını benim düzensiz adetlerim sayesinde her ay umutlanıyordum ama bebeğim nazlıydı gelmiyordu 6 - 7 ayda bir adet olduğum için her ay acaba mı? diyordum ama artık anlamıştım tedavi olmadan olmayacağını gittim bir sürü doktora hastalığım polikistik overdi ve biraz uğraşmam gerekliydi ıstanbul, Çanakkale, Bursa ve buralarda birkaç doktora gitmeme rağmen sonuç alamamıştım son gittiğim doktor ızmire göndermişti aşılama için bu arada Balıkesirde bir doktorun ününü duydum ve gittim tedavim 3 ay sürdü 2 . aşılamada tutmuştu zaten bu aşılamada da olmasaydı bizim durumumuz 3. aşılamayı karşılamaya yetmeyecekti çok istedim ve 2. de oldu ALLAHA ŞÜKÜR....

Aşılama tutmuştu ama bu defa düşük riski vardı hergün göbeğimden iğne yapıyordum yemeğim bile ayağıma geliyordu sadece lavabo ihtiyacımı karşılamak için kalkıyordum ben bebeğimi zor bulmuştum ve kaybetmeye dayanamazdım...

Hamileliğimin sonlarına kadar hep korkuyla yaşadım son ayda doktorum artık serbest bırakmıştı hareketlerim güya serbestti son ayda ne kadar serbest olursa o kadardı..

Bebeğimizi her ultrasonda gördüğümüzde kucağımıza almak için can atıyorduk opuyorumnanaktan

Artık canım doktorum kavuşacağımız tarihi söylemişti 08.08.09 37+4 te doğacaktı kuzum...

O gün sabah 11 de gitmemi söylemişti..

Gittim odamıza alındık soyunup ameliyat önlüğü giymem söylendi komple soyundum ve önlüğümü giyindim takılarımın çıkarılması makyajımın silinmesi kızım beni soluk görecekti onun için süslenmiştim :KK43: tüm ojeler çıkarıldı hastaneye aseton götürmüştüm tedbirli gitmiştim çıkarılmasın diye ümit ediyordum ama :)

Sonra lavman yapıldı jel gibi birşeyi 2 tüp sıktılar tüm ihtiyaçlarımı giiderdim damar yolum açıldı bebeğin ciğer gelişimi için olduğunu öğrendiğim bir iğne yapıldı....

Artık ameliyat saati gelmişti odamdan yatağımda başka bir sedyeye alınıp ameliyathaneye götürüldüm kapıda herkes endişeli yüzle bakarken ben gülüyordum eşim ve annemle görüşüp ameliyathane kapısından girdim dışarıda babam annem 2 erkek kardeşim eşim 2 görümcem kayınvalidem kuzenim bizi bekliyordu bense içerde kızımı ben gayet cesaretliydim ama benden önce çıkan kadın inliyordu hafif bir korku sardı haliyle....

Artık sıra bana gelmişti... Kamerayı vermişlerdi görevliye elinde beni heyecanımı çekiyordu.. Sonunda içeri alınmıştım. Anestezi uzmanıyla konuşmaya başladık rahatlattı beni daha sonra serum takıldı kollar bağlandı sonra bana cenin pozisyonunda yatmamı ve kıpırdamamı söyledi sonra bana şimdi sırtına soğuk bir şey süreceğim sonra iğne batırıpilacı vereceğim ama inan canın acımayacak dedi ve aşama aşama anlattı uygularken gayet rahattım onlarda bu kadar güler yüzlü ameliyata giren çok nadir kişilerden olduğum söylendi epidural anestezi almıştım.. Sonra denemeler yapıldı sıktı sanırım hissediyormusun dedi hiç hissetmemiştim şimdi sonda takılacak dedi bunuda hissetmezsen sorun yok dedi ve hissetmemiştim.. Sonra sohbet ettik kaç kilo aldın dediler dedim 25 ooo dedi eşin ne iş yapıyor dediler unlu mamüllerle ilgileniyor dedim belli oluyor dediler gülüştük ortam iyi müzik çalıyor ... Sonra doktorum geldi hafif korkular başladı perde geldi önüme ve anestezi uzmanı başıma acımayacak dedim değil mi?? gözlerime bak dedi yalan söylermiyim acımayak....

Sonra ben düşünürken acıyacak mı diye ıhh ıhh sesler kızım çıkmıştı bile paravanın öbür tarafında meleğim dünyaya gözlerini açmıştı bana gösterdiler çirkin bu dedim güldük saçlarını örersin yakında dendi eşim sarışındı öyle bebek beklerken kapkara uzun saçlı kızıma kavuştum annesi gibiydi aynı :)

08.08.09 da 16:05 de 37+4 de 3750 g 47,5 cm lik meleğime kavuştum ... Hayatımın anlamı o... öyle güzel kokusu var ki sanki o koku olmadan nefes alamam artık...

Sonra ben içeride dikilirken kızım dışarda aile fertleriyle tanışmış ilk flaş patladığında çığlığı basmış şirinem :)

Odama alındım az sonra hemen kızım geldi 1-2 saat kadar bacaklarımdaki hissizlik devam etti ve anestezi uzmanının tavsiyesiyle bol bol kafein kola kahve çay tükettim hamileliğimde alamadığım kafeinlerin acısı :) sonra sondam kendimi iyi hissettiğimde 2 - 3 saat sonra falan çıktı hiç acımadı ve o akşam koridorlarda bayağıgezdim gaz çıkarmak için sancım olmadı olmasına izin vermeden ağrı kesici iğneler yaptırdım çoook rahattım tek sorun sütüm gelmiyordu hastane bebğe mama verdi banada pompa düt gelmiyordu ama önce bebeğim çekiyordu sonra ben pompayla ki kanallar açılsın hastaneden taburcu olduk sonunda 2 gece 3 gün kalmıştım ve artık bebğimle evimize gelecektik kızım eve geldi öyle huzurluydu ki yatağını çok sevdi prensesim ....:)

evet bu da benim doğum hikayem minik ÖZDE NAZ ARTIK HAYATIMIN BAŞROL OYUNCUSU o pamuk elleri beni mest ediyor göğsüme yumulması bana bakması gülmesi öyle güzel ki!

Doğum yapacak herkese benimkisi gibi kolay bir diliyorum :)
 
allah bagışlasın canım allah uzun omurler versın bebegıne bende ekım annesı olucam allahın izniyle inş ben ve tum hamışler bebeklerımızı kucagımıza saglıcakla alırız (amın)
 
Özlemciğim bu kadar zor yollardan geçtikten sonra meleğine kavuştuğunu bilmiyordum:teselli:Allah bundan sonra sizi hiiiç ayırmasın:Saruboceq:
 
allah bagışlasın canım allah uzun omurler versın bebegıne bende ekım annesı olucam allahın izniyle inş ben ve tum hamışler bebeklerımızı kucagımıza saglıcakla alırız (amın)

Özlemciğim bu kadar zor yollardan geçtikten sonra meleğine kavuştuğunu bilmiyordum:teselli:Allah bundan sonra sizi hiiiç ayırmasın:Saruboceq:

ozlemcim cok guzel bi hikaye, allah sizi hic ayirmasin insallah...

Sağolun canlarım :1hug: evet zorlu yollardan geçtik kavuşmak için Allah hiçbirimizi ayırmasın meleklerimizden :Saruboceq:
 
kızlar hikayeleriniz süperrr allah bebişlerimize sağlıkla uzun ömür versin birbirimizden hiç ayırmasın
 
ailemizin 3 kişilik olmasına karar verdiğimizde 2006 yılının haziran ayındaydık.doktorlara göre hiç bir sorunumuz yoktu ama meleğimiz de gelmiyordu.bu sıkıntılı süreçte 2. yılımızı doldurmak üzereydik ki doğru doktoru bularak hastalığımı öğrendik ve temmuz 2008'de hamilelik haberimi aldık.ne yazık ki mutluluğumuz kısa sürdü ve ağustos 2008'de kalbinin durması nedeniyle yavrumdan ayrıldım.artık ağustos ayından da 2008 yılından da nefret ediyordum...
aralık 2008'de 2. kez testte çift çizgiyi gördüm.2008'in son ayında müjdeyi almıştım ve ağustos annesi olacaktım.sanırım 2008 yılı ve ağustos ayı kendilerini affettirmeye çalışıyorlardı...
bebeğim ters geliyordu ve zorunlu olarak sezeryanla doğum yapacaktım.10 ağustos sabah saat 8'de doğumhanedeydim.nst'ye bağlandığımda midem bulanıyor,soğuk soğuk terler döküyordum.bu gerginlikle ameliyata tanık olmam mümkün değildi,genel anestezi isteyecektim.derken hayatta tanıdığım doktorların en pozitif,en tatlı olanlarından biriyle,hastanenin anestezi doktoruyla tanıştım.tatlı diliyle kısa sürede beni spinal anesteziye ikna etti.
ameliyat masasında doktorumu beklerken yine fenalaştım, "keşke genel anestezi olsaydım." diye sızlanırken başucumdaki anestezi doktoru "bebeğini gör,sonra seni uyutacağım." dedi.
ameliyat başladı.bilincim tam olarak açık değildi,uyku ile uyanıklık arasındaydım.karnımdaki sarsılmalardan bebeğimin gelmek üzere olduğunu anladım.veee o incecik sesin ağlaması...kırmızı yüzlü,çirkin birşey beklerken onun o bembeyaz tenini gördüğümde ilk düşündüğüm "o kadar da çirkin değilmiş." oldu.saat 9:23'tü.çocuk doktorunun onu muayene etmesi süresince onu izledim,sonra uyumuşum...
kendime geldiğimde saat 10'du,son dikişlerim atılıyordu ve ameliyathaneden çıktım.tekrar nst'ye bağlandığım odadaydım ve oğlum giyinip hazırlanmış beni bekliyordu.emzirmem için onu bana getirdiklerinde sarsıla sarsıla ağlamaya başladım.hemşirenin "annesi sus artık,bebeğin memeye tutunamıyor : ) " uyarısıyla kendime gelip sustum.meleğim kollarımdaydı artık...
odamıza çıktık,babamızla ve teyzemizle tanıştık.ilk gün ayağa kalktım,ikinci gün her türlü işimi yardımsız yapabilecek hale gelmiştim.umarım tüm anne adaylarının doğumu bu kadar rahat ve sadece mutluluktan ibaret olur...
Allah isteyen herkese bu büyük mutluluğu tattırsın;hiç kimseyi evlat hasreti ve evlat acısıyla sınamasın...
 
Ben 2009 Ekim annesiyim ilk bebeğim olduğu için doğum konusunda endişelerim korkularım var ama keops35, denizyıldızı doğum hiyakelerinizi okuyunca rahatladım ınşallah Allah bana ve bütün anne adaylarına kolay doğumlar nasip eder. Size ve bebişlerinize ömür boyu mutluluklar diliyorum Allah analı babalı büyütsün Hayırlı ve uzun ömürlü olsunlar inşallah
 
X