Özgüvensiz miyim ?

Hanımlar öncelikle hepinize mutlu pazarlar.
Benim için mutlu bir pazar değil maalesef. Uzun süredir kafamı meşgul eden bir mesele bu aralar had safhada rahatsız etmeye başladı beni.
Şöyle ki ben hep ailem tarafından eleştirilen bir çocuk oldum. Benim önceliklerimin ailem için hiçbir önemi olmadı, ailemin isteklerinin de benim gözümde zerre değeri olmadı. Sırf aileme muhalefet olsun diye değil gerçek anlamda fikir ayrılığı yaşadık ailemle sürekli. Ailemin örnek çocuk kalıbına hiç uymadım.Çok eleştirildim yeri geldi hakarete vardı bu eleştiriler ama dik durdum. Hayatımı kendi istediğim doğrultuda yönlendirdim.
Özellikle annem için okumamın pek bir önemi yoktu mesela, okumak zaman kaybıydı ona göre .Kız kısmı nasılsa evlenecek yani okusa ne okumasa ne kafasında. Ona rağmen okudum, şimdi atanmaya çalışıyorum. Sonra mesela annem hep kendi dediği olsun ister, biz aykırı davranınca kabalaşır.Ben liseden beri çok kitap okurum mesela, bir ara da buna kafayı taktı. Çok okuyan değil çok gezen bilir diye kafamı yedi, yanlış anlaşılmasın gezmek dediği de komşuya gidip dedikodu yapmak:) Aşağı yukarı anlamışsınızdır yani durumunu. Şimdi diyeceksiniz bu kız niye şimdi çocukluğuna indi. Şöyle ki anneme pek papuç bırakmadığımı düşünüyorum ama özgüvenimin de anasını ağlattı. Özgüvenim sıfır sıfır sıfır gibi hissediyorum.
Hep eleştirildiğim için böyle sanırım. Kendimi övmek gibi olmasın ama etrafımdaki insanlardan güzel geri dönüşler alıyorum ama bir garip oluyorum övgü alınca. Şaşırıyorum bu ben miyim gerçekten diye. Övgü kabul edemiyorum.
Hayatta güzel yerlere gelmiş insanların karşısında kendimi çok eksik hissediyorum. Bir konuda fikrimi ifade etmekten bile çekiniyorum , acaba komik duruma düşer miyim, saçma mı düşünüyorum diye. Kendim gibi olamıyorum, kasıntı birine dönüşüyorum.
Herkesin karşısında böyle değilim ama ,arkadaş ortamında tam anlamıyla kendimi buluyorum. Beni eleştirmeyeceğini bildiğim insanların karşısında da öyle değilim. Adamına göre yani.
Bu durum beni ciddi anlamda yordu. Ben bu durumdan nasıl kurtulabilirm?
Birçok psikolog dinliyorum , okuyorum ama bütün tavsiyeler havada kalıyor bende. Buraya da belki benim durumumda olup bunu aşan birileri vardır diye yazmak istedim. Umarım kendimi ifade edebilmişimdir. Yok edemediysem sorulara açığım. Eleştiriye de açığım , benim yapmam gereken ama yapmadığım bir şey , bir eksiğim varsa söyleyin lütfen.
Şimdiden okuyan ağzınıza, yazan parmaklarınıza sağlık:)

Ne desem bilemedim. Anne çok önemli gerçekten. Siz de kendinizi motive edebilirsiniz ilerde anne olursam nasıl bir rol modeli olurum çocuğum için diye. Tabi evlenilecek ve çocuk sahibi olunacak diye bir kesinlik yok insan hayatında. Ancak belki ordan yakalarsınız kabuğunuzu kırma cesaretini.

Yaptığınız şeylerden attığınız adımlardan emin olamıyorsanız bunun yolu emin olmaktan geçer. Örneğin kız çocuklarının okuması gerektiğinden emindiniz ve geri adım atmadınız. Dimdik özgüvenli durdunuz.

Aynı bu örnek gibi hareketlerinizin altında yatan nedenlerden emin olursanız, insanlar sizi övdüğünde şaşırmamış olursunuz çünkü siz doğru temellendirilmiş bir eylemde bulundunuz.

Bu durumu bilgi edinmekle yakalayabilirsiniz. Çok okuyun çok araştırın özgüveniniz ve kendinize saygınız artacaktır

Aynı olaydan herkes farklı etkilenir.
Benzer annelere sahibiz, Ve ben özgüven konusuna problem yaşadığımı düşünmüyorum.
Cünkü, hayatımda arkamda en güvenmem gereken annem yokken bile hatta baltalarken pek çok şeyi başardım :)
Belki kendinizi biraz bu şekilde yönlendirmelisiniz.
Fikrinizi ifade etmeye gelince, herkes aynı düşünmek zorunda değil. Sizin doğrunuz, size gore olan. beğenmeyen küçük oğluna almasın :))